17 augustus 2023.  Drieëndertig jaar terug begon de dag heel anders. Bezeten door een schoonmaakdrang stond ik toen óók heel vroeg op. Het einde van die dag was toen wel even heel anders want toen had ik Kees in mijn armen en nu niet. Wat had ik nu graag in Zwaagdijk geweest om die armen weer even dat te laten doen.  Dit is een van de grote nadelen van de camino, er niet zijn op belangrijke momenten. Het zweeft steeds door mijn hoofd. Alle lieve mensen die ik tegenkom, alle bemoedigingen die ik ontvang, de mooie natuur en het voorrecht dit te kunnen doen, wegen niet op tegen dat ene.

Meteen nadat Lilianne, de Franse pelgrim, ook al voor vijf uur de kamer heeft verlaten, zing ik hem toe via mijn telefoon. Een uurtje later bel ik hem en we sturen nog wat foto’s naar elkaar. Met een glimlach zie ik dat de anderen thuis mijn taak overnemen, het komt allemaal goed.

Toch is dit een dag dat ik me eenzaam voel en met dat gevoel start ik om half zes, onderweg naar Costemezzana. Op advies van Francesco loop ik tien kilometer extra, het wordt een flinke dag en het lijkt warmer als ooit! Met mijn hoofdlamp op ga ik naar buiten. Ik kijk de donkere stille straat in, de antieke straatlantaarns verlichten de grote stenen van de weg, ik heb mijn lamp niet nodig. Ik pak mijn route op mijn telefoon en loop de straat uit.

Ik volg de route en stap meteen stevig door. Ik kijk extra goed op mijn telefoon, het lijkt simpel, voorlopig rechtdoor. Ik passeer een groot paraffinebedrijf. Tankauto na tankauto draait vlak voor mij het terrein op. Tevreden stap ik door, het is toch een goed idee om vroeg te starten. Als ik weer op de telefoon kijk, staat het pijltje die de de richting aanwijst precies andersom. Ik baal als een stekker, heb ik al die tijd de verkeerde kant opgelopen? Ik draai mijn telefoon en stel de route opnieuw in. Het pijltje verandert niet. Ik begrijp er niets van en keer gauw om.

Weer terug bij de stad wordt ik nu een andere richting uitgestuurd, de richting vanwaar ik gister ben gekomen. Ik loop weer over hetzelfde bruggetje met ijzeren platen en ik zie weer het fonteintje waar ik gister gedronken heb. ‘Oké,’ zeg ik tegen mezelf, ‘het is mogelijk een stukje dezelfde route maar het is nog nooit eerder gebeurt.’ ‘Check, check, dubbel check,’ zeg ik soms tien keer op een dag tegen mezelf om niet te verdwalen. Dus ik doe het nu ook. Ik weet niet wat ik zie als de pijl wéér gedraaid is. Wéér loop ik over de ijzeren brug en langs het fonteintje. Weer loop ik langs de stad, als niemand me maar ziet denk ik nog, ik ben zo dom bezig.

Als ik weer bij de paraffinefabriek kom, zakt de moed in mijn schoenen. Ik gooi mijn rugzak in de berm en ga er zelf naast zitten. Hier begrijp ik niets meer van. Hoe kom ik in hemelsnaam in Costamezzana vandaag. Eigenlijk moet ik huilen. Alles gaat fout vandaag, ik heb ook de pest in dat ik niet aanwezig ben bij de verjaardag van Kees. Ik zie het gewoon helemaal niet meer zitten. Al zou er nu een bus naar huis voor me hebben gestaan, was ik meteen gestopt en rechtstreeks terug naar mijn vertrouwde wereldje gegaan.

Ik heb even een stem nodig die het rustig maakt in mijn hoofd. Ik kan me zo niet concentreren om tot een plan te komen. Ik bel Arie, zittend op de rand van zijn bed luistert hij naar mijn chaotische zinnen, ik eindig met: ‘En nu heb ik ook de koele vroege uurtjes verspeeld.’

Als ratelende wordt het helder in mijn hoofd en weet ik wat me te doen staat. Ik stel mijn route in op Fidenza en daarna vind ik zeker de weg naar het ostello. Het werkt! De richting is weer logisch en klopt met de beschrijving van Ben, ik vervolg mijn weg langs het paraffinebedrijf.

Het gaat vlot, de kilometers gaan onder mijn schoenen door. Ik zorg voor genoeg drinkpauzes en let goed op mijn watervoorraad.

Als ik door een landelijk gebied loop, staat er bij een uitrit van een boerderij op de weg al zelfs een bord met de tekst: pas op voor de hond.  Ik lees het en gelijk komt er een kudde van wel vijftien honden op me af gerend. Luid blaffend achtervolgen ze me. Ik hou mijn wandelstokken als mijn wapens voor me uit. Een hond achtervolgt me nog geruime tijd tot hij me eindelijk met rust laat. Dit is mijn eerste ervaring met vervelend honden. De anderen zitten meestal achter een hek, ik kijk niet eens naar ze.

Met de middag ben ik in Fidenza. Ik smacht naar cola, ik vind dat ik het heb verdiend. Meteen bij binnenkomst zie ik een tankstation, ik heb geen zin om tijd te verspillen om in de stad iets te zoeken. Ik ga naar binnen en vraag naar cola. Eigenlijk heb ik het al gezien, er wordt hier geen frisdrank of ander voedsel verkocht. Wel zie ik een apparaat waar gekoeld water in zit, ik vul mijn flessen daar wel mee.

Ik wacht het antwoord niet af en draai me om naar het gekoelde water. ‘Cola?’ vraagt de eigenaar. ‘Ja, zeg ik. Hij gaat een kamertje binnen en komt met groot blik ijskoude cola terug en geeft het aan mij.

Oh wat een verrassing, ik mag op een stoel binnen zitten en trek het lipje open. Met een plof en wat gesis gaat het blik open en ik laat de eerste slok naar binnen glijden. Wat is dit goddelijk, wat is dit heerlijk. Als reactie op de koele ruimte begin ik nu te zweten. Het water loopt echt letterlijk uit mijn poriën, dikke druppels komen er uit mijn scheenbenen en armen. Straaltjes lopen over mijn rug en tussen mijn borsten. Ik weet niet waar ik het mee moet drogen, want ook mijn kleren zijn doorweekt. Keer op keer dweil ik mijn gezicht wat af met mijn handen.

Als er een andere klant komt hoor ik de man zeggen dat hij gesloten is. Ik drink snel mijn blik leeg en sta op om af te rekenen. ‘Nee,’ dat hoeft niet zegt de eigenaar. Blij kijk ik hem aan, wat ongelooflijk lief. Toch vind ik dat er wat tegenover moet staan, het gulle gebaar en met zoveel geduld zijn winkel open houden tot het blikje leeg is. Ik zie bij de kassa dat hij ook IPhone snoertjes verkoopt, ik heb een nieuwe nodig als reserve. Het snoer dat meegewassen was, is wel mooi wit geworden maar functioneert niet helemaal goed meer.

Achter m’n rug draait hij de winkel op slot. Met de sleutel nog in het slot zegt hij: ‘Meer cola? Ik heb nu vakantie.’ Met grote ogen van blijdschap kijk ik hem aan en zeg: ‘Si, si.’ Hij gaat weer naar binnen en komt terug met nog zo’n groot blik cola én een blik icethea. Ik weet niet wat ik moet zeggen om hem te bedanken. Hij reageert met een paar woorden en zegt: ‘Ik kom van Algerije.’ Hij stapt in zijn auto onderweg naar zijn vakantie. Wat die vakantie met de cola te maken heeft, weet ik niet. Waarom hij zegt dat hij uit Algerije komt, ik weet het niet. Ik denk aan mijn lijfspreuk: What’s meant to be… Wel weet ik, dat als ik vijf minuten later was gekomen ik dit prachtige lieve gebaar niet had meegemaakt.

Met een warm gevoel loop ik verder. En alsof dit een opening is voor een stroom van positiviteit. Ik type het adres van mijn slaapplaats in. In één keer komt de route goed te voorschijn. Ik app Arie en zeg dat alles weer goed gaat.

Nog tien kilometer ik zal mooi op tijd aankomen. Direct achter Fidenza komt er een totaal ander landschap naar voren. Ik kijk uit op de heuvels, zachtjes glooiend liggen ze voor me. Mijn ogen gaan genietend over de omgeving. Achter de heuvels ligt het ware werk, de Apennijnen, die zijn voor later. Boven de bergen ontwikkelen zich donderkoppen en al snel verdwijnt de zon. Veel vlotter loop ik zonder die hete stralen nu naar Costamanzanna. Ik zie de ostello al van verre liggen. Matheo en Tania zijn er al om te verwelkomen.

Als ik onder de regendouche sta laat ik de dag nog eens door me heen gaan. Kees zijn geboortedag, die verliep net zo chaotische als deze wandeldag. Toen liep alles goed af en lag ik gelukkig, met hem in mijn armen, uit te rusten. Nu liep alles óók goed af, ik laat alle stof van vandaag van me afspoelen en voel me gelukkig met het moment.

Ik beeldbel nog kort met de jarige job, en kruip lekker vroeg op mijn bed…