30 juli 2023. Wat gister begon met af en toe een bui ontwikkelde zich vannacht tot heftig weer. De regen kletterde op het dak en de slaapzaal werd keer op keer helder verlicht door de bliksem waarna de donder luid over ons uitrolde. Gelaten hoorde ik het aan, in gedachte zag ik het water over de paadjes van gister gutsen en maakte me zorgen als dat vandaag weer zo zou zijn. Want vandaag moeten we flink hoogtemeters maken. Van de 900 meter naar ruim 1600.

Om zes uur stond de eerste pelgrim op. Ook al deed hij zijn best om stil te zijn ik was meteen klaar wakker. Glurend door mijn wimpers zag ik dat het de Oostenrijkse man was. Ik draaide me nog eens om maar de slaap was hiermee wel verstoord.

Voor we de wandeling beginnen gaan we eerst naar de supermarkt. We maken weloverwogen keuzes, wat gaan we vanavond eten en hoe zwaar is het. We moeten het namelijk de hele dag meesjouwen. De keuze wordt macaroni met een kant en klare Mexicaanse salade. We kiezen ook wat fruit en nemen een grootverpakkimg twix mee.

Met een overvolle rugzak gaan we op weg. Het pad lijkt minder heftig als gister.  De zon schijnt en de extra kleren kunnen al snel uit. Er staan 14 kilometer op het programma waarvan het grootste gedeelte omhoog gaat.  Ik merk dat ik na een pauze opgang moet komen, het lijkt op een soort verzuring in mijn benen, Iris loopt vlot en zwiert met haar stokken.

We volgen steeds de Dranse  d’Entremant, een vrolijk stromend riviertje. Toch ontkomen we ook nu niet aan een heftig deel. Treden, die er ooit waren gemaakt om het veiliger te maken, zijn verdwenen. Ik zet mijn schoen achter de ijzeren pen die is achter gebleven.  Stapje voor stapje gaan we zo naar boven. Gelukkig gaat het pad later weer over in breden paden, maar we blijven stijgen.

Verspreid staan er alpenwoningen. Ze doen me herinneren aan de boekjes van Heidi en Peter. Ik verslond die boekjes. De norse grootvader die opeens een meisje op moest voeden. In gedachten zag ik hoe hij haar groot bracht met geitenmelk en stukken brood. Hoe ze sliep in het stro en hoe grootvader uiteindelijk inzag hoeveel hij van haar hield. Peter, het jongetje uit het dorp beneden, de geitenhoeder waar Heidi een levenslange vriendschap mee sloot. Ik loop nu in hun land, misschien loop ik wel op hun weide.

De weiden waar we doorlopen staan vol met prachtige gekleurde bloemen, het maakt het zo vrolijk. We zien ook veel blaassilene. Verrukt kijkt Iris ernaar. Al die bloemen en de vrolijk zon maken het stijgende pad vriendelijker.

Om een uur of vier komen we aan in Bourg St. Pierre, een klein dorpje met een kerk. Achter die kerk staat ons pelgrimsverblijf. Een ruime ruimte met iets meer voorzieningen als die van afgelopen nacht. We worden vrolijk begroet. De anderen Eva en Lisa uit Zweden, het Duitse echtpaar en de man uit Oostenrijk zijn er al.

Nog in onze wandelkleren gaan we naar een vioolconcert in het kerkje.  Een strijkkwartet speelt werkelijk prachtige stukken. Na het concert koken we het meegebrachte voedsel. Het smaakt waarachtig prima.

Mijn laatste klus voor deze dag is de was. In de wastafel van onze  kamer bewerk ik met een stuk zeep de vuile kleren. Ik spam een lijntje dwars door de kamen en hang het schone wasgoed erover te drogen. De energie is nu echt op. Ik kruip lekker op mijn bed en of ik het wil of niet mijn ogen vallen al snel dicht…