12 juli 2023. Vannacht werd ik wakker van een brullend geluid ergens op de gang. Glimlachend draaide ik me om, mogelijk een cliënt die nachtmerries had.

Tijdens het ontbijt zit ik tegenover een jongen die minutenlang minutieus het boter op zijn brood uitsmeert. Ondertussen mompelt hij in zichzelf en hij kijkt niemand aan. Cecilia, die vandaag niet helpt in de keuken kijkt me al blij aan. Jammer dat ik er zo kort ben, ik heb ze in mijn hart gesloten.

Gisteravond heb ik ook drastische maatregelen genomen. Ik ben nog eens goed door mijn rugzak gegaan. Wat kan er weg! Een rugzak, mijn rugzak moet zo licht mogelijk. Een topje, een slip, een stel sokken, nog een boxer, het tweede portemoneetje, snelverband, 5 capsules loperamide, tandenragers, scheermesje, het stuk plastic voor zitmatje gehalveerd en nog een paar kleine dingetjes. Ik heb ze niet echt nodig en stop het gedecideerd in de afvalbak. Met de uitgedunde rugzak ga ik onderweg.

Vandaag ga ik over de Voi Romain. Ik geloof nooit dat er in de tijd van de Romeinen het pad ook bedekt was met die vreselijke gravel. Het loopt afschuwelijk, het is een drama voor mijn voetzolen. Ik zet mijn verstand op nul er is geen andere mogelijkheid en loop stap voor stap de kilometers. Voor het eerst zet ik muziek aan, als afleiding voor deze lange eentonige paden. Het weer is me gelukkig goed gezind: wolken, tussendoor zon en vooral een windje.

Deze graanvelden zijn een eldorado voor de roofvogels want muisjes, jonge fazanten en konijntjes lusten graag de korrels die achterblijven en nu de velden zijn  geoogst zijn ze goed zichtbaar voor de roofvogels. Met af en toe een duikvlucht zie ik ze zweven boven de akkers.

Als ik een bosje uitloop denk ik dat er hazen voor me wegvluchten. Ik zie wat bruins wegschieten en kijk op. Drie mooie ranke hertjes nemen een spurt om op een afstand een tijdje naar mij te kijken.

Even verder zijn twee jongens, de aardappels die zijn achter gebleven na het oogsten, aan het opzoeken. Ze hebben vakantie, zegt de oudste. Dit komt me zo bekend voor, helpen in de vakantie. Met het zweet op zijn gezicht zoekt hij emmer na emmer aardappels op. Aan de dichtgebonden zakken te zien,  zijn ze al een tijdje bezig.

Verderop draait een combine vlak voor mijn voeten zijn rondjes. Ik weet dat ik Joep blij maak met een filmpje. Als de chauffeur van de trekker me zo bezig ziet, stopt hij en doet zijn deur open. ‘Wil je mee rijden, dan kan je het beter filmen’, is zijn vraag. Ik moet erg lachen en het is dat ik een dag met veel kilometers heb anders was ik graag een rondje meegegaan.  Het maakt me meteen weer duidelijk dat ik mijn tijd aan het verdoen ben.

Als het lunchpauze is zoek ik de schaduw op. Op het kruispunt van de D46 en D24 is er schaduw én er waait een fris windje. Ik doe mijn rugzak af en pak mijn kooksetje. Ik zet water op voor koffie en pak een stuk brood met banaan. Het bakje yoghurt wat ik mee genomen had gaat er ook slikvingerend in. Als fruit een paar tomaatjes. Ondertussen kookt het water, ik pak het van het vuur en maak mijn instantkoffie. Met mijn handen om de beker kijk ik genietend voor me uit. Ik ben best tevreden met de vorderingen van vandaag. Het is gelukkig niet zo’n uitputtingsslag als gister. Ik hoop op tijd in mijn hotel te zijn om misschien nog een verkennend wandelingetje in Brienne le Château te maken.

Ik stop al mijn spullen weer in de rugzak. Nog vol van mijn vorderingen sla ik af naar rechts. Ik heb weer energie en stap lekker door. De wind blaast lekker in mijn gezicht, een heerlijk gevoel. Na ongeveer anderhalve kilometer moet er een dorpje zijn. Kilometers zijn lang weet ik inmiddels. Op papier, op de fiets of met de auto stellen ze niets voor. Maar ga ze maar eens lopen… Ik ben daarom helemaal niet gealarmeerd als het lang duurt voor ik wat zie. Ik zet zelfs Strava aan om een idee te hebben hoe lang nu een kilometer eigenlijk duurt.

Opeens stop ik. Ik kijk eens in de verte, er komt een onbehaaglijk gevoel bij me boven. Ik pak de beschrijving erbij, ik hoef eigenlijk niet te kijken.  Stampvoetend sta ik langs de weg, ik hang over mijn wandelstokken met dicht geknepen ogen. Ik wil huilen, ik ben boos en vooral ik zie het niet meer zitten. De emoties gaan alle kanten uit. Tegelijkertijd weet ik dat opgeven geen optie, er zit maar één ding op. Ik richt mijn hoofd weer op en geef een diepe zucht en zeg tegen mezelf: ‘Dat wordt een latertje voor je Veronique.’ Ik kijk op mijn telefoon nog naar een verkorte weg terug, helaas. In Frankrijk zijn de paden lang, heel lang. Als je de verkeerde hebt gekozen moet je terug, héél lang. Boos schop ik naar het sigarettepeukje die ik op heenweg ook zag. Loop ik weer door dezelfde grindrand die ik heen ook zag, machteloos zet ik mijn schoenen er weer in.

Ruim een uur duurt het voordat ik voor me uit kijk en denk: oké, ik ben weer onderweg. Deze keer was er geen Ingrid waar ik mijn tijd verpraatte, waardoor ik laat aankwam. Deze keer ben ik zelf zo stom geweest. Ik jaag mezelf op, ik heb geen geduld voor muziek, gun mezelf bijna geen tijd voor een slok water. Ik kan alleen maar naar de teller kijken: nog twintig, nog tien, nog vijf kilometer. Nog een uurtje.

Eindelijk, dik na zeven uur loop ik de stoep op van het hotel. In een flits zie ik dat het ook een restaurant is. Ik hou mezelf vast aan de bar als ik zeg: ‘Je suis Veronique j’ai réservé une chambre pour ce coir.’ Gelijk bestel ik een “plat de jour”.  Uitgeteld val ik boven op het bed neer. Na vijf minuten stap ik in de douche en houd mijn voeten onder koud water. Mijn voetzolen tintelen, mijn tenen doen pijn maar het helpt.

Op sandalen loop ik naar het restaurant. Een ijskoude cola brengt de energie weer terug. Gretig eet van ik op de lasagne met veel sla. De kilometers voor morgen wil ik even nog niets van weten…