29 augustus 2023.  Heerlijk uitgerust sta ik om half zes naast mijn bed. Ik moet nog grinniken als ik denk aan gisteravond. Mijn gastheer, een vrolijke zeventiger, is een liefhebber van linedance. Na de eerste de gang, de pasta, zette hij cowboymuziek op en leerde me de eerste pasjes van de linedance. Na een paar keer oefenen konden we toch redelijk de pasjes uitvoeren in de niet al te grote keuken. Voor het dansen hoefde ik geen Italiaans te spreken en hij geen Nederlands of Engels.

Na afloop van de maaltijd kwam er een pot op tafel. Hij draaide de deksel eraf en liet me ruiken. Ik kon de geur niet direct thuisbrengen. De pot zat vol met suikerklontjes in een vloeistof met een groenige kleur. Met een lepel haalde hij er een klontje en wat vloeistof uit. De vrouw, die blijkbaar precies wist wat zijn bedoeling was, kwam met een aansteker. Ze hield de vlam bij de lepel. Het suikerklontje en de vloeistof vlogen met een steekvlam in brand, de vlammen lekten om de lepel heen. Met één beweging gooide  hij, als de eerste de best vuurvreter, het brandende suikerklontje in zijn mond, at het op en lachte me daarna grijnzend toe. Ik denk dat mijn mond wijd openhing van verbazing en ik  kon alleen maar zeggen: ‘Die vloeistof moet wel heel veel alcohol bevatten.’ Waarop hij antwoordde: ‘Dit is pure alcohol,’ en herhaalde het schouwspel nog een keer. Ongelooflijk, mijn ogen waren groot  ogen van verbazing. Hij hield daarna de lepel aan mij voor. Ik schudde met mijn hoofd geen haar op mijn hoofd die daar aan dacht. Wel was ik nieuwsgierig naar de smaak van het suikerklontje. Ik stak de lepel in de pot en haalde er een uit. Voorzichtig stak ik het in mijn mond. De tranen schoten in mijn ogen, zo sterk, maar de smaak van suiker en de kruiden die erbij gedaan waren overheersten. Eigenlijk smaakte het helemaal niet verkeerd. Ik nam er nog een en daarna nog een. Inmiddels merkte ik dat ik wat giechelig begon te worden. Daar lag voor mij de grens, ik stond op, deed de afwas en ging daarna naar mijn kamer.  Gelukkig had ik mijn voorbereidingen voor de volgende dag al gedaan want met zoveel alcohol in mijn lijf bleven mijn ogen niet lang open. Wat me trouwens verbaasde was dat de suikerklontjes niet oplosten en gewoon hun stevige vorm bleven behouden. Zou dat door het hoge percentage alcohol komen?

Het is nauwelijks licht als ik buiten kom, hieraan kan je merken dat we richting de herfst gaan. Er wordt nog steeds veel regen voorspeld maar tot nu toe is de regencape nog niet onderuit de rugzak gekomen. Het is nog heerlijk koel, de voeten voelen goed en de rugzak zit gerieflijk. De eerste van de ruim 32 kilometers gaan vlot. Ik wil zoveel mogelijk kilometers maken voor tien uur, want ook als is het niet meer zo heet, de temperatuur blijft rond de 26 28 graden.

Het is een oud historisch wandelpad waar ik overheen word geleid. Een pad vol keien uit de Romeinse període. Echt makkelijk lopen ze niet ik kies ervoor om in de grasstrook ernaast te lopen.

Tussen de bossen ligt een groot stil meer. Ik verlaat het pad en loop naar de oever. Meteen vangt mijn oog een beweging aan de overkant. Een grote roofvogel landt met een prooi in zijn bek aan de overkant van het meer. Zich onbespied wanend zie ik hoe hij keer op keer diep hapt in het slachtoffer. Ik blijf stil kijken het is helaas te ver om te zien wat hij heeft gevangen, na een tijdje spreid hij zijn vleugels en vliegt geruisloos weg. Op zoek naar zijn volgende prooi.

Als ik uit het bos kom zie ik aan mijn linkerhand de regen uit de wolken vallen. Angstvallig hou ik de bui in de gaten, wanneer wordt het tijd voor mijn regencape? In een dorpje stap ik een café binnen, ik zet net mijn café latte aan mijn mond als ik zie dat de regen recht uit de lucht valt, het water spoelt over decstraat. Tien minuten later loop ik de verder. De regencape blijft nog steeds in mijn rugzak, de koffie was precies op het juiste moment.

Achter Fucecchio gaat het pad verder over een dijkje, ik waan me thuis alleen met het verschil dat de ringsloot  hier door gebrek aan veel regenval droog staat. Het buitje van eerder zal deze ringsloot en al die beekjes die droog staan niet vullen.  Fucecchio is een mooie oud stadje op een heuvel. In de straat word ik vriendelijk gegroet en de man vraagt of ik misschien een fles koud water wil. Ik antwoord: ‘Ik heb genoeg water maar weet u of er misschien een café hier is?’ Ik ben eigenlijk nieuwsgierig waarom hij een Japans shirt aan heeft en vraag of hij daar misschien vandaan komt. ‘Nee, ik ben geboren in Nepal, daarna heb ik lang in Rome gewoond. Het shirt heb ik gekregen van een vriend uit Japan. Ik vind het eigenlijk wel bijzonder wat hij zegt en antwoord: ‘Ik ben vorig jaar in Nepal geweest, in 2017 in Japan en ik hoop in Rome aan te komen. Waarop hij slechts antwoord: ‘Dat is de magie.’ Met een ‘buon giorgno’ neem ik afscheid.

Boven in het stadje ga ik even op een muurtje zitten om te genieten van het uitzicht. Daar komt Rick aanlopen. Hij zakt met zijn lange benen naast me op het muurtje

neer. We kunnen het goed vinden samen en kletsen over de meest uiteenlopende dingen. Samen lopen we de laatste kilometers over het dijkje naar San Miniato en de klim naar boven. Als we er bijna zijn gaan we ieder een andere kant uit, we slapen niet op hetzelfde adres.

Ik ga achter twee andere pelgrims aan door het ijzeren poortje van Convent Francesco en meld me aan. Binnen maak ik iets mee wat me nog niet eerder is overkomen. Ik ben gewend dat je de schoenen bij de ingang laat, vaak is er zelfs een speciale plaats voor. Maar hier moet ik ook mijn rugzak beneden laten. Er staat een heel stapel met afwasbakken die je kan gebruiken om je spullen in te doen. Wat ben ik blij dat ik alles in grote zakken heb zitten. Ik hoef maar één keer te lopen om alles beneden naar mijn kamer te brengen. ‘De kamer en de badkamer is voor jouw alleen, tenzij er nog een vrouw komt maar die is niet aangemeld,’ zegt de vriendelijke vrouw. Ik glimlach om het gescheiden slapen, maar vind het nu wel prima zo.

Het diner wordt geserveerd in een grote zaal, vroeger de grote eetzaal van de priesters? In gedachte zie ik ze hier zitten in hun lange, misschien zwarte habijten met wit boordje. Het eerste wat ik zie is een metersgrote afbeelding van het laatste avondmaal. Het zal mijn eerste én mijn laatste avondmaal hier worden maar verder hoop ik nog jarenlang avondmaaltijden te eten. We zitten met ongeveer vijftien mensen aan de lange tafel, ik zie op Fabian na alleen maar nieuwe gezichten. Als eerste wordt de pasta geserveerd. Fabian vraagt aan me wat een echte Hollandse maaltijd is. Daar hoef ik niet lang over na te denken en antwoord: ‘Boerenkool met worst.’ Ik probeer daarna uit te leggen dat boerenkool familie is van alle andere koolsoorten. Ter verduidelijking laat ik een plaatje zien van de stamppot en van de boerenkoolplant zelf. Tot mijn verbazing zegt de vrouw naast me dat het broccolie is. Ik weet niet wat ik zie als mijn telefoon met de foto de tafel rond gaat en de anderen ook van mening zijn dat dit broccolie is. Ik kijk ze een voor een nu recht aan en zeg: ‘Ga mij niet vertellen dat ik het verschil niet weet tussen broccolie en boerenkool.’ Als een echte West-Friese zit ik hier onze boerenkoolstampot te verdedigen. ‘Boerenkool groeit in de winter en broccolie niet’, voeg ik er nog aan toe. Nog steeds word ik niet geloofd. Tenslotte zoek ik een plaatje op internet van de stelen en de groeiwijze. Eindelijk zie ik de hoofden knikken, maar het gaat niet van harte.

Na afloop van de maaltijd is er een rondleiding door het convent. Er wordt uitgebreid ingegaan op het leven van Francesco. We mogen de kerk bekijken, we gaan de kelders in en zien de geheime vluchtgang ten tijde van oorlog. De vrouw vertelt dat het een dubbele convent is, dat er bij gebrek aan ruimte er nog een was aangebouwd. Ze laat prachtige gebrandschilderde ramen zien. Ik wiebel op mijn benen, ik ben afschuwelijk moe. Ik kan het bijna niet opbrengen om te luisteren en hoop steeds maar dat ze stopt want ik wil maar één ding: slapen…