26 juni 2023. Het eerste wat ik zie als ik mijn ogen opensla is een slak die langzaam over het tentdoek kruipt. Ik lig er nog een tijdje naar te kijken en bedenk me dat ik het beestje er eerst af moet tillen voor ik de tent opvouw.

De wind is vannacht gaan liggen waarna ik in slaap viel. Vervolgens was het de koude die me weer wakker maakte. Met sokken, een merinowollen shirt en legging aan ben ik weer in slaap gevallen. Mijn zomerslaapzak is duidelijk niet afdoende.

Rond zeven uur ga ik uit de tent, de zon schijnt vriendelijk op het hectare  grote korenveld, mijn tentje is slechts een stipje tussen de wuivende halmen. Vogeltjes zingen in het naburig bosje. Ik ruim de tent meteen op en stop de spullen weer in mijn rugzak. De mogelijkheid dat ze met een grote trekker in deze sporen komen rijden om te spuiten hou ik niet voor onmogelijk.

Ik loop verder op het pad. Als ik een ruim plaatsje zie,  stop ik. Ik eet mijn ontbijt, en kook wat water voor een cappuccino. Ondertussen bel ik met thuis. Als ik mijn voorraad inspecteer zie ik dat de voorraad niet groot is, ik zal er met beleid mee om moeten gaan. Tussen al deze uitgestrekte graanvelden staan geen supermarkten.

Mijn voeten voelen niet slecht. Gister was de derde dag, het doet me denken aan het kraambed, de derde dag was altijd de kritieke dag, de huildag. Zou het ook opgaan voor wandelen?

Gister, voor ik ging slapen, heb ik eerst een kamer geboekt in Liques en daarmee ook de afstand voor die dag vast gelegd. Ik snak naar een douche, schone tanden, een echt bed en vooral schone kleren. Niet dat er geen schone kleren in mijn rugzak zitten, dat wel. Maar om de een of andere reden heb ik ze sinds eergisteren niet verwisseld, alleen mijn ondergoed.

Het pad gaat veel door bos, de bomen houden de hitte tegen. De diepe wielsporen zijn nog gevuld met water, waarschijnlijk hebben ze onlangs nog regen gehad. Het bos wordt weer paden door de velden. Soms zijn het gravelpaden. Elk steentje voelt zo scherp als glas. Het doet me denken aan het sprookje van de prinses op de erwt. Zij voelde de erwt zelfs door die stapel matrassen heen en zo voel ik elk steentijd door mijn schoenzool heen met een dik profiel. Alleen ik ben geen prinses.

Als ik in Guines ben zie ik dat er een winkel open is. Gelukkig! Op maandag zijn de meeste gesloten en als het tegenzit ook de cafe’s. En dan heb je natuurlijk nog de siëstasluiting tussen 12.00 en 16.00. Gretig ga ik door de schappen, ik pak een appel, drie bananen, chocolabroodjes, danoneyoghertjes, een twix, een grote fles water, een perzik, flesje verse sap, zakjes poederkoffie en een maaltijd voor vanavond. Maar ook een plastic tas.

Intens gelukkig ga ik op de trappen zitten van de Hotel de Ville en eet mijn buik rond. De rest stop ik in mijn rugzak, die meteen weer kilo’s zwaarder is. Maar daar heb ik ook iets op bedacht, twee merinowollenshirten zijn onzin, één is genoeg. Ook de merinowollen legging gaat terug. Ik zweet de hele dag, wat moet ik met zo’n ding? Mocht er nog eens een koude nacht komen, dan houd ik mijn lange broek wel aan. Tenslotte gaat de waterzak terug, ik heb met dat ding geen goed overzicht op mijn watervoorraad en als hij leeg is neemt  hij teveel gewicht in. De plastic tas doet hier  dienst als vervoersmiddel, terug naar de Bobeldijk.

Al kwebbelend lopen er een paar vrouwen voorbij, ik sluit mijn ogen en laat de heerlijke geur die ze achter laten op mij inwerken. Als ze al lang weg zijn, kan ik de geur nog oproepen.

Stug ga ik door, het bed en de douche hangen als een hemelse belofte voor mijn ogen. Ik maak een wandel-rustschema want ik wil er zo snel mogelijk zijn zodat ik er zolang mogelijk van kan genieten. Een twintig minuten lopen en vijf minuten pauze schema. Tijdens mijn laatste wandel-pauzerronde gaat het fout. Ik vergeet op de route te letten. Als ik de bordjes Propriété priveé lees denk ik nog wel: in Nederland lopen we ook wel over privé grond. Maar als ik een zwaar hek moet openen en daardoor op een boerenerf kom, kan ik mezelf wel voor mijn kop slaan!

Met de pest in loop ik weer terug. Een kwartier later dan gepland kom ik bij mijn B&B. Een heel huis voor mij alleen. Wat een feest, ik zie een wasmachine! Ik steek mijn neus in de doos met waspoeder, geen parfum kan lekkerder ruiken. Ik gooi al mijn kleren in de machine. In de luxe badkamer met grote zachte handdoeken was ik mijn haar en poets minutenlang mijn tanden. Helemaal gelukkig eet ik daarna van de meegebrachte maaltijd. Wat wil een pelgrim nog meer…