15 augustus 2023. Ik was vannacht helemaal alleen in het prachtige pand. Christina en haar man, samen met de drie honden, sliepen in de camper. Gisteravond heb ik nog een rondleiding gekregen. Met veel enthousiasme vertelde Christina over deze bijzondere plaats. In het verleden moest iedereen die reisde naar het zuiden langs deze plaats over de Po. Het was daardoor een welvarende plaats maar ook een dankbare plaats voor overvallers.

Ooit hadden hier 700 mensen gewoond. Tijdens een grote overstroming van de Po moesten de inwoners noodgedwongen vluchten, de meesten zijn nooit meer teruggekeerd. Op dit moment wonen er nog maar tien mensen. We liepen tussen de lege schuren en huizen, veel was ingestort. Ze wees me de huizen waar nog gewoond werd. Aan het begin van de straat, achter de grote toegangspoort, was een restaurant die nu gesloten was. Via de achterdeur kon ik evengoed mijn cola kopen. In de kerk werd nog en af en toe een viering gehouden, het aantal bezoekers van de viering was niet groter als het aantal inwoners. Ze liet me het zwaard zien, het zwaard in de order of de Knights Templars sinds 1119.  Ook hingen er kopieën van een deel van het dagboek van bisschop Sigeric, waar deze Via Francigena ooit mee begonnen is.

Na een heerlijk ontbijt  en  de tas gevuld met eten voor de overdag namen we met een stevige knuffel afscheid. Het was een bijzonder verblijf dat ik voor geen goud had willen missen. Een stukje prachtige historie  op mijn wandeling naar Rome.

Niet vroeg, want de afstand laat het toe, loop ik nog nagenietend verder over de dijk richting  Piadenza.

Al snel lopen de temperaturen weer flink op. Naast de muskieten is door al het water in de Povlakte ook de luchtvochtigheid  hoog. Rustig stap ik verder. Net als gister zijn er ook nu geen schaduwplaatsen. Bij het dorpje Valona gaat de route een stukje de dijk af. De kerkdeur staat open, ik duw het gordijn dat de deur afschermt van de zon opzij en vlucht naar binnen. Wat een heerlijke koelte hier, ik zoek een plaatsje op een bank achter in de kerk en ben al snel verdiept in mijn boek. Met moeite scheur ik me los van de koelte.

In de uiterwaarden van de Po staan prachtige huizen beneden me. Leeg. De ramen laten een trieste leegheid zijn. Ooit klonken hier stemmen, werd er gewerkt. Wapperde fris gewassen wasgoed in de wind. Klonken kinderstemmen door de tuin en blaften de honden bij mogelijk onraad.

Omdat het een nationale feestdag is, is er veel activiteit op de dijk. Voor de wielrenner is het  een mooi parcours. Het lijkt wel of de Italiaanse mannen graag hun bovenlijf laten zien. Wel of niet  strak in het vel fietsen ze me zo ontbloot voorbij, sommige rollen hun korte broek zelfs naar beneden om zoveel mogelijk te laten zien.  De vrouwen passeren me ook maar met een vriendelijke groet maar het zijn de mannen die stoppen, ze zijn nieuwsgierig naar mij. Mijn iPhone maakt overuren, want er is bijna geen Italiaanse man die ook Engels spreekt. De waardering geeft mij de energie om weer een stuk dijk af te leggen.

Een van de mannen die ook stopt is een slanke, gespierde man met prachtige grijze krullen en lachende ogen. Hij kent wat Engels en dat maakt de conversatie wel net zo leuk. Hij is óók een van de mannen die met een ontbloot bovenlijf fietst en in mijn ogen, fietst hij zelfs in zijn onderbroek, een strak nietsontziend niemendalletje.

Later passeert hij me weer, maar nu met een korte spijkerbroek aan. Leuk om een bekende te zien op de dijk, we lachen en zwaaien naar elkaar.  Niet veel later komt hij weer terug gefietst en houdt me aan. ‘Vind je het leuk om koffie bij mij te drinken.’ Het woordje koffie is voor mij de grote verleider, toch aarzel ik. In mijn hoofd maak ik de afweging, hoeveel kilometers nog, ben ik dan wel voor zes uur in mijn ostello. De man denkt dat ik aarzel om een andere reden. ‘Ik ben daar niet alleen hoor’, zegt hij, ‘mijn vrouw en kinderen zijn ook thuis,’  Dat geeft voor mij de doorslag en ik loop vrolijk mee naar huis.

Hij opent de poort, een mooie Italiaanse vrouw, Elena, staat snel op en legt haar breiwerk op tafel. De kinderen komen erbij ze spreken goed Engels. Braaf beantwoord ik de vragen en laat mijn credencial zien die inmiddels vol met stempels is. Leonarda wil vioolbouwer worden en zo krijgt het gesprek een andere wending. Nu ben ik het die ontzettend nieuwsgierig is. Hij pakt zijn gitaar en zijn ukulele en geeft mij uitleg over het verschil en ik krijg mijn eerste gitaarles.  Ondertussen word ik volgestopt met koffie, vers fruit en koekjes? Leonarda laat zijn lievelingsmuziek horen. Op jonge leeftijd is hij al gecharmeerd van de klassieke muziek. Ondertussen maakt Massimo, de man met de grijze krulletjes mijn koffie steeds klaar. Met Elena hebben we het over werk en ze laat mij haar borduurwerk zien waar ze een inkomen mee genereert. Met fijne steekjes heeft ze de letters geborduurd, machinaal had het mooier geworden. Tussendoor leun ik achterover in de luie stoel, mijn ogen gaan over de heerlijke tuin in de schaduw,  de klanken van de gitaar op de achtergrond. Ik kijk naar de tijd en moet weer losrukken. Tenslotte lopen Elena en Anna, de dochter, een stuk mee tot de supermarkt. In verband met de feestdag is daar alleen de supermarkt open en zo is mijn avondmaaltijd ook geregeld.

Met een knuffel nemen we afscheid en lopen Elena en Anna weer terug. Ik kijk nog een paar keer om en zwaai. De laatste kilometers gaan bijna zwevend, er is zoveel om blij en dankbaar over na te denken. Ik steek de Po over en kom zo in de stad. De zijrivier ligt droog en de Po zelf is ook niet verder dan zijn naam. De rivier ligt er zo rustig bij, aan niets kan je merken dat hij ook voor ellende kan zorgen…