5 september 2023.  Het blijft toch onrustig slapen met zijn allen op één zaal. Ook al zijn we een hechte pelgrimsfamilie geworden sinds het terrasbezoek gistermiddag.  Maar wat er ook echt aan bijdroeg was de gezamenlijke maaltijd. Vooraf werd ons gevraagd onze handen te vouwen en de ogen te sluiten. Zo keken we ieder voor zich terug naar de dag.

Ik wilde vannacht geen wekker zetten om half zes bang om anderen wakker te maken. Met als gevolg dat ik ieder uur wel even wakker was en op de klok keek. Met lekkere oploskoffie en een paar stukjes brood in mijn maag ga ik onderweg. Het is nauwelijks licht, de koele lucht land op mijn armen . Door lanen van cipressen klim ik meteen al zachtjes omhoog de benen voelen sterk en goed. Steeds hoger gaat het. De stilte om me heen is intens, geen haan die kraait en geen hond die blaft. Tot het geluid van een trein de stilte doorbreekt. Ik draai me om en speur het dal af tot mijn ogen het treintje hebben gevonden.

Het is nog geen zeven uur als de zon boven de horizon klimt. Eerst komt de warme, bijna vuurrode gloed en kleurt daarmee de omgeving vuurrood. Daarna komt de zon zelf, stukje voor stukje laat hij zich zien. Met de zon komen de gouden stralen. Ik kan mijn ogen er niet vanaf houden. Wat een feest is het om hier te lopen op dit moment. Ik kom Fabian tegen die staat ook stil  te genieten.

Verbazend zoals Toscane weer een ander landschap laat zien. Aan mijn linkerhand komt het woord onherbergzaam boven als ik er naar kijk. Een groot uitgestrekt gebied, alsof er niemand woont. De heuvels hier zijn mooi rond, bijna vrouwelijk rond. Ik noem ze  BBB heuvels. Ze hebben een zachte vorm als de borsten, de buik en de billen van een vrouw.

Het is hier het gebied van de wijn en de wijnhuizen. De olijfbomen zijn even uit het zicht. Prachtige grote huizen die allemaal een wijnproeverij hebben. Vaak samen met een bed en breakfast, het vaak genoemde agriturisme. Er is er een die zelfs een zogenaamde “pelgrimsbreak” aanbiedt. Voor acht euro een glas wijn naar keuze, water en een sandwich. Slim bedacht maar of er ook pelgrims gebruik van maken? Het is nog geen tien uur, ik laat het aanbod aan me voorbijgaan.

Er waait vandaag een stevige wind. Ik voel me er zo heerlijk bij. Niemand die het begrijpt. Die wind is voor mij een stukje thuis. Bij ons waait de wind veelvuldig. Keer op keer spreid ik, net als gister,  mijn armen wijd en ga als een vogel in de wind hangen met een brede glimlach op mijn gezicht. Ook de temperatuur is vandaag aangenaam, hooguit 26-28 graden dat schelen er 10 met de weken voor die paar regendagen. Met de wind in mijn gezicht ga ik in de schaduw van een boom zitten. Ik sla mijn handen om mijn knieën. En kijk naar de omgeving, de krekels in het gras laten zacht hun muziek horen. Boven me huilt de wind door de elektrische draden. Mijn ogen gaan over een stadje op een heuvel in de verte. Ik voel hoe er een diepe emotie naar boven borrelt. De glimlach is vandaag niet van mijn gezicht te krijgen.

Kilometers lang ga ik over de heuvels, over de gravelpaden die als een wit lint op de heuvels liggen. De zon weerkaatst het witte in mijn ogen. Ik kan van verre zien welke ik richting uitloop. Als ik achter me kijk zie ik die immense vlakten. Ik kan het me gewoon niet voorstellen dat ik daar geweest ben, dat daar zoveel zweetdruppels liggen, het voelt allemaal zo onwezenlijk.

En weer verrast Toscane me. Wanneer ik aan de andere kant van een hoge heuvel kom zie ik heuvels waar flinke happen uit zijn genomen, als een taart waar iemand zijn tanden ingezet heeft, het heeft iets grimmigs.

Met de wind in de rug komt ik in San Quirico een prachtig stadje. Ik meng me onder de toeristen onderweg naar mijn slaapplaats. Een voor een druppelen mijn nieuwe pelgrimsfamilieleden binnen. Uiteindelijk blijkt dat we weer samen een slaapzaal bemannen. Blij kijken we elkaar aan. De rest van de dag trekken we samen op. Halen boodschappen en zoeken een restaurant. Drinken we samen een wijntje en bezoeken we de rozentuin in de binnenstad.

De belangrijkste vraag die vandaag steeds terugkomt is: ‘Wat loop jij morgen?’ Dat is niet zomaar een vraag. Voor morgen wacht er namelijk een moeilijke, lange etappe van 32 kilometers met flinke hoogtemeters tot ruim 800 meter hoogte. Ik zie er al dagen tegenop. Ik heb er veel duistere verhalen over gehoord. Morgenavond weet ik of het verhalen zijn of…

Een aantal van de groep split de afstand in tweeën. Goeie keus maar het betekent wel dat ze hiermee uit beeld raken, dat is jammer, we hebben het gezellig en goed samen.

Pelgrims die deze afstand al een keer hebben gelopen, weten het antwoord.

De cocktail die ik vanavond heb genomen heeft een deel van die spanning weggenomen en zorgt dat ik wat meer zelfvertrouwen in mezelf krijg. Morgen, morgenavond weet ik ook het antwoord…