18 augustus 2023.  Afschuwelijk warm was het vannacht. De Italiaanse familie, die in dezelfde kamer sliep, had  de ventilator uitgedaan die ik had aangezet.  Ik weet niet van de twee maar de nacht werd nu, in plaats van het geluid van de ventilator,  opgevuld door luid gesnurk. Met mijn ogen wijd open lig ik in bed. Het uitzicht is prachtig, de heuvels, de lichtjes van de huizen, maar het is de bedoeling dat ik slaap. Dit  is echt een nadeel van de ostello’s, ik kom slaap tekort. Overdag zit ik te geeuwen tijdens de pauze’s en mijn ogen zijn al verschillende malen dichtgevallen.

Om vijf uur breng ik voorzichtig mijn spullen naar beneden. Daar doe ik de keukendeur dicht het licht aan en stop alles op mijn gemak in mijn rugzak.

Mijn eetlust heeft de laatste tijd door het warme weer flink te lijden. Ontbijt is lastig, gedurende de wandeldag nauwelijks een broodje en het avondeten na een paar happen ben ik al voldaan. Dit kan echt niet, zo houd ik niet genoeg energie over om de hele dag te wandelen. Fruit vind ik heerlijk, appel, mandarijn, eigenlijk alles behalve banaan, die wordt snel bruin en slap in mijn rugzak. En ik lust graag yoghurt, dat glijdt makkelijk door mijn keel. Drinken is geen probleem, liters water gaan erdoor. Dus daarom prop ik braaf een broodje in mijn mond en een bakje yoghurt met wat koffie

Ik neem me ook voor om niet meer voor zes uur te vertrekken, mijn besluit staat vast.  Dat uurtje gaatje het niet meer redden en ik hoop dat het de komende dagen boven minder warm is.

De zon komt op naast de kerk van Costamezzana en omhult het gebouw met een gouden krans. Ik kijk ernaar en voel meteen de spanning, wat zal de dag me brengen?  Wat zullen de bergen me brengen? Gister had ik al een voorproefje van de heuvels en ook mijn eerste hoogtemeters kwamen weer in zicht.

Wanneer ik buiten kom geef ik een kreetje van genot als ik voel hoe kil de lucht is. Ik spreid mijn armen als een stel vleugels en laat de frisse lucht onder mijn oksels stromen.  Het is niet voor te stellen hoe in al deze hete dagen een enkel briesje van een paar seconden een oase is. Heel kort beroert het mijn armen, ik sta stil en zeg steeds hetzelfde: ‘Oh, wat heerlijk.’

Daar moet ik het mee doen. Een schaduwplaats geeft dat gevoel niet. De stilstaande lucht eronder is daar slechts niet voorzien van de zonnestralen.

Langzaam trek ik de heuvels in. Ze zijn ingevuld met vlakken door de akkers. Er is veel groen tussen de huizen. De huizen zelf zien er goed onderhouden uit. Hoog met symmetrische ramen waarvan de meeste de luiken gesloten hebben. Sommige hebben zelfs een enigszins koloniale uitstraling met een grote balkon rondom. Fier dragen ze het ruim overstekende dak op hun schouders. Ik ruik de geur van mest en weet dat er een veeteeltbedrijf in de buurt moet zijn. Hoog op een heuvel tegenover mij draait een traktor geluidloos zijn rondjes. Het is stil, heel stil zo vroeg op de ochtend. Het vreedzame geluid van een trekker ver beneden me verstoort de stilte. Het is eigenlijk geen verstoren, het hoort erbij, het is een onderdeel van de heuvels.

KIk loop langs een akker die net geploegd is. De rood-bruine kluiten zijn hard, als ik erop ga staan komt er geen enkele verandering  in de kluiten. Diezelfde kluiten zijn geploegd met een trekker die op een iets andere wijze door het land gaat als de onze. Willen zijn hier niet veilig genoeg. De trekker gaat hier op rupsbanden door het land.

Als ik het verkeersbord weer zie waarop staat  dat er sneeuwkettingen gebruikt moeten worden moet ik steeds weer lachen. Het contrast is zo groot. Ik snap ook wel dat deze borden voor de winter zijn bestemd, het blijft voor mij een gek gezicht. Dat het geen winter is merk ik aan de vlinders hier. Kleine vlindertjes zo blauw als de korenbloemen in de bermen  en botersnoepjes-gele vliegen om mij heen.

Ik trek in een halve cirkel om een heuvel op 300 meter hoogte en daal dan weer wat af. Volgens mijn kaart moeten er in hetzelfde gebied meertjes zijn. Ik speur en speur tot ik bomen op hun kop beneden  me zie. Het zijn bomen weerspiegelt in het water van een meertje. Het water is zo groen als de weilanden er omheen.

De laatste kilometers gaan door een natuurgebied langs de rivier de Taro. Er staan veel bomen maar het pad ligt volop in de zon. Voor de brug over de Taro stop ik om wat te drinken. Ook wil ik me concentreren op mijn slaapadres. Tot nu toe heb ik daar geen gehoor gekregen. Omdat ik geen Italiaans spreek zijn ze niet zo geduldig en ik heb al een paar keer meegemaakt dat de verbinding werd verbroken. In het cafeetje probeer ik het nog een keer.  staan. Een vriendelijk gezicht omringd door een baard volgt mijn pogingen. Hij spreekt goed Engels. Hij loopt naar zijn auto, haalt zijn mobiel en vraagt mij het nummer. Met stijgend blijdschap,zie ik dat hij een discussie aangaat met iemand aan de andere kant van de lijn. Tussendoor knikt hij rustgevend naar me en steekt zijn duim op. Als de vrouw hoort dat ik al aan de andere kant van de brug sta, wil ze toch haar ongenoegen kwijt omdat ik niet gereserveerd heb. Er had zich verder niemand aangemeld  dus ze had de ostello gesloten. Ik bedank de man met de baard, hij was echt mijn reddende engel, hij heeft veel gemopper aan moeten horen wat eigenlijk bestemd was voor mij.

Ik heb een afspraak bij de kerk. Bijna vliegend ga ik over de  brug en loop over de keitjes naar d keert. Op een bankje ervoor zak ik neer en wacht braaf. Al snel komt er een vrouw in een blauw gewaad aanlopen, de jurk vladders omhaal heen. Ze bekijkt me van top tot teen en ik wordt goedgekeurd als pelgrim. Ze gaat me voor naar het slaapverblijf ondertussen ratelt ze in het Italiaans tot ik zeg  in het Nederlands: ‘Ik versta er niets van hoor.’ Grote ogen kijken me ontsteld aan door de brillenglazen. Oe, wat vind ze me lastig. Ze pakt haar telefoon en belt iemand. Ik probeer haar uit te leggen dat we kunnen praten via  Google Translate. Ik ben bang dat dat een straatje te ver is voor haar. Ze snapt het systeem niet. Ondertussen heb ik hem wel aanstaan en ik hoor dat ze tegen iemand zegt: ‘We begrijpen elkaar helemaal niet, ze heeft zich ook niet vooraf aangemeld.’ Ik moet grinniken als ik haar hoor verder hoor zeggen dat ze er nu ook niet op gekleed is. De blauwe jurk blijkt een afdankertje te zijn waarmee ze zich anders niet op straat had vertoond. Intussen reken ik af en geef de vrouw een fooi. Eerst wil ze het  niet aannemen, dan komt er een grote glimlach op haar gezicht. Via de andere vrouw zeg ik dat ik haar een “engel” vind  en daar is geen woord van gelogen want ze doet toch vreselijk haar best voor mij. Ik heb een vriendin.

Wat ik al zag bij aankomst is het kerkje waar ik naast slaap. Ik zie prachtige onderdelen uit de Romeinse tijd. Het altaar van steen is een plaatsje van beeldhouw werk. Een afbeelding van een pelgrim naast de ingang laat zien dat de pelgrim al lang hier in de geschiedenis zit. Als ik later langsloop hoor ik da t er een viering is. Zachtjes stap ik via de zijingang naar binnen en ga op een bank zitten. Ik luister hoe de bekend handelingen nu in het Italiaans plaatsvinden. Ik tel tien kerkgangers,  twee voorgangers en twee misdienaars.

Een vredig gevoel komt over me, de hitte buiten het gebouw, de koelte in het gebouw. De zachte stemmen van de voorgangers. De Romeinse tijd onderweg naar Rome komt zo weer heel dichtbij. Deze keer niet de sporen van de houten karren die door de poort gaan maar de pelgrim die hier al ver voor mijn tijd zijn voeten op deze stenen in de kerk zette…

j