28 juli 2023.  Om zes uur gaat de wekker.  Ik ga meteen op de rand van het bed zitten en wrijf nog wat in mijn ogen. Beneden zet ik water op voor mijn koffie en vouw het schone wasgoed op. Als alles weer in mijn rugzak zit ga ik ook zitten en eet mijn ontbijt. Voor zeven uur trek ik de deur van de gîte achter me dicht en ga onderweg.  Onderweg naar Lausanne, 25 km lopen. Daar heb ik afgesproken met Iris. We gaan samen het stuk van de  grote Sint Bernardpas lopen. Ik heb er zo’n zin in. En om zo lang mogelijk van deze dag te genieten  wil ik zo snel mogelijk daar zijn. Daarom ben ik gister al langer doorgelopen en vandaag extra vroeg vertrokken.

Het is nog stil in de straten van Chavornay. De temperatuur is goed om flink door te lopen. Ik zet de pas er stevig in. Ik denk nog even na over mijn laatste slaapverblijf en ook aan al die andere nachten die ik al weg ben van mijn eigen bed. Ik realiseer me hoe belangrijk die plaatsen zijn.  Een goede nachtrust geeft bergen energie. Het is ook iets waar ik gedurende de dag naar uitkijk. Ik heb al eens gekscherend gezegd dat ik het lopen het minst leuke vind, dat de pauzes en het aankomen het leukst zijn. Soms is het een heel luxe verblijf, soms een bed in een slaapzaaltje. Het moment dat de schoenen uit kunnen en de rugzak van mijn rug geven altijd weer het gevoel: ik heb het volbracht. Deze hele camino hak ik hiermee in kleine stukjes en dat zorgt dat ik elke keer weer met frisse moed de dag kan starten.

Het is ook de laatste dag dat ik de tent meesjouw in mijn rugzak. Die kan nu terug. Hij heeft zijn dienst  goed gedaan en was een aantal keren een echte uitkomst, meer zelfs dan dat. En zeker met het zout van moeder overste op de hoeken ook een veilig dak.

Mijn ogen gaan over de huizen hier. Het verschil in bouwstijl. De daken zijn allemaal sneeuwbestendig. De goten hebben extra versteviging. Ik zie ook dat er veel kunststof wordt gebruikt. Niet alleen de kozijnen. Hele huizen zijn er van opgetrokken. Praktisch, dat zeker, maar mooi? Het is hier ook erg schoon, Zwitserland lijkt een goed georganiseerd land. De rode vlag met het witte kruis wappert dan ook trots overal.

Na  het bos komen de velden. Ze zijn hier echt minder groot en het lijkt of het graan, wat hier nog niet overal geoogst is, ook minder hoog staat. Dit zijn echt kinderachtige akkertjes vergeleken met Noord Franrijk. De zonnebloemen die ik passeer zijn veranderd. Ze hangen met hun hoofdjes al naar beneden, zwaar door de inhoud. Ze kijken triest naar beneden, zich bewust van hun naderende einde. Hun naam tournesol gaat ook niet meer zo goed op. Hun hoofdjes draaien niet meer mee.

De roofvogels zweven boven me als de paraglyers die ik gister zag in de Jura. Het is opvallend zoveel. Ik zie hier bijna meer roofvogels als andere vogels.

De zon wordt langzaam sterker maar gelukkig waait er een stevige Hollandse wind en die zorgt dat temperatuur aangenaam blijft voelen. En dat zorgt dat ik mijn tempo kan volhouden. Want ik loop alsof ik achterna gezeten word. Ik merk zelf hoe absurd ik bezig ben. Af en toe stop ik en zeg tegen mezelf: ‘Veronique loop normaal’ , en dan start ik weer in een rustiger stap. Maar na een paar minuten ga ik alweer. Ik heb me voorgenomen om zo weinig mogelijk te pauzeren. Dat lukt tot mijn spijt niet. Na vijf kilometer geeft mijn lichaam duidelijk aan: stop! Ik eet en drink wat en ga met meer energie verder. Als er een driewielauto stopt en vraagt of ik mee wil rijden kijk ik kort naar de vrije zitplaats en denk aan de snelheid waarmee ik een stuk kan afleggen. Maar dan komt het pelgrimsgevoel toch boven en lachend zeg ik: ‘Nee, dankjewel, ik loop.’

Verder ga ik, mezelf verder opjagend. 25 kilometer worden 20 kilometer, worden 15 kilometer.  Ik loop recht op de bergen af.

Het eerste app-contact met Iris is er al. Nog even en zij is in Lausanne en ik nog niet. ‘Niet aandenken’,  zeg ik tegen mezelf, ‘dat wisten we van tevoren.’  Een korte lunchpauze, ik kan echt niet zonder. Zittend op een bankje bij een sportcomplex prop ik het naar binnen. Ik gun me geen tijd voor koffie of soep. In het voorlaatste plaatsje bezwijk ik voor een cola. Ik reken meteen af want dan kan ik zo weglopen als mijn fles leeg is. Vijftien kilometer worden 10 kilometer. Ik krijg een juichend gevoel van binnen, ik kan gaan aftellen. Iris stuurt een foto van iets lekkers op een terras in Lausanne.

Afstanden heb ik een beeld gegeven. Als ik moe ben geeft me dat houvast en ik weet meteen hoeveel fysieke inspanning die afstand me kost. Tien kilometer is een rondje Berkhout. Zes kilometer is een rondje Zuidermeer. Vijf kilometer is een rondje Spierdijk en twee kilometer is van het bord Bobeldijk naar huis. Die laatste is dus eigenlijk een eitje, die kan ik kuierend afleggen met het einde inzicht.

Als ik over de ringweg loop schreeuw ik naar al die auto’s die onder me door razen: ‘Hé Iris is in Lausanne , waarom rijden jullie nog door!’ Er komt een diepe emotie hiermee naar boven en ik veeg de tranen uit mijn ogen. Om Iris te zien moet ik nu nog slechts een rondje Spierdijk. Juichend app ik: nog vijf kilometer. Iris antwoordt: ik heb mijn boek uit. Zelfs de stoplichten springen op groen als ik aan kom lopen, ze weten dat ik haast heb. Ik pak nog even twee bramen van een struik en steek ze in mijn mond, energie voor het laatste stukje. Mijn volgende app is: nog 1 kilometer en ik loop in de stad. Iris appt: oei, dan ben jij eerder bij de kathedraal, haal maar alvast je stempel, ik wacht buiten.

Van verre zie ik de kathedraal. Mijn laatste kilometer gaat door smalle straatjes waaraan hoge gekleurde huizen staan. Het gaat afschuwelijk stijl naar beneden. Oh, wat protesteren mijn voeten, ze zijn er helemaal klaar mee. Eerst in een moordend tempo naar Lausanne en nu als extraatje deze afdaling.

Via prachtige houten trappen klim ik eindelijk naar de kathedraal,  gebouwd in 1175 tot 1275. Ik kom echt aan de mooiste kant van de stad binnen, via de Escalliers du Marche. De trappen zijn overdekt met een houten kap met daarop dakpannen, dat geeft een bijzondere uitstraling. Op een van de palen van de overkapping staat een Jacopsschelp, een teken dat de trappen deel uitmaken van de pelgrimstocht naar Santiago de Compostela. Als ik ook de blauwe pijlen zie komt  er een warm gevoel bij me binnen. Precies 10 jaar later, maar nu loop ik naar Rome.

Als ik de deur openduw van de kathedraal is dit een bijzonder moment, niet alleen vanwege die prachtige kathedraal maar omdat ik weet dat als ik weer buiten kom Iris daar staat te wachten. Als mijn stempel is gezet, ga ik naar buiten. En daar is ze… Daar staat Iris.  Wat een geweldig moment, ik ben zo blij en dikke brok in mijn keel belet me even iets te zeggen.

Samen gaan we nog terug naar de kathedraal. Tijdens de reformatie in 1536  verloor de kathedraal al zijn  decoraties en is sindsdien niet katholiek meer. Maar helemaal links achter staat in een nis een klein Mariabeeldje, ze staat te stralen  in het kaarslicht die voor haar zijn afgestoken. Mijn ogen krijgen een warme blik als ik zie dat een kleine Jacobsschelp haar voeten siert.  Het voelt zo een beetje als thuiskomen. Daarna loop ik een rondje, bewonder het grote orgel en leg mijn hand even op de stenen afbeeldingen  op de graftombes van de bisschoppen die mij al heel lang terug zijn voorgegaan.

Zo is het goed. We trekken de stad in, dit moment moet gevierd worden. We proosten met cola en sinas op een prachtige week. Maar Iris heeft nog een duidelijk  streven, ze wil gebak zien, vandaag is Linda haar moeder jarig en dat mogen we niet vergeten.  Na het eten zetten we onze tanden in de Zwitserse vlag en hiermee verdwijnen de twee prachtige gebakjes in onze maag. Als ik een postkantoor zie stap ik naar binnen, de tent verdwijnt in een doos en gaat terug naar huis.

Met de trein gaan we tenslotte naar Martigny, naar ons stapelbed. Hier starten we morgen de wandeling.