2 september 2023.  Waarom weet ik niet maar ik heb geen haast.  Ik eet rustig van het ontbijt, poets mijn tanden en pak tenslotte mijn rugzak. Ik ben de laatste. Ik wurm mezelf en mijn rugzak door het smalle toegangsdeurtje.  Nog kijk ik rustig rond en laat mijn ogen gaan over dit superkleine dorpje. Het pleintje, de oude kerk, het museum en de huisjes er tegenaan gebouwd. Ik hoor een witte autobus nadrukkelijk toeteren. Ik begrijp het niet, in hemelsnaam waarom moet je hier toeteren.  Als ik in de bus kijk en zie dat de dorpelingen er op af komen weet ik genoeg. Het is de bakker die zo zijn brood vent.

Gisteravond haalde ik een colaatje aan de overkant, daar was een soort café-alimentari.  Het vlees in de vitrine had geen aantrekkingskracht voor me. Met een zakje chips, een extra blikje cola en een pak wafels  liep ik naar de kassa. Pinnen kon niet. WiFi had hij niet. Het briefje van €50 kon hij pas wisselen nadat iemand anders zijn consumptie had betaald.

De ochtend is weer magnifiek, de dauw, de nevels en de zon die ermee speelt als een kat met een muis. Eerst voorzichtig, bijna liefdevol laat hij zijn stralen over de horizon komen. Al spelende met de dauwdruppels tovert hij ze om tot glimmende lichtjes. En dan… De nagels gaan uit en de stralen krijgen een verzengende kracht waar je voor vlucht, waarvoor  je de rest van de dag de schaduw voor opzoek.

Ik ben nog maar een paar meter onderweg als het overal om me heen begint te knallen. Jagers! Het is zaterdag en herfst het jachtseizoen is hier actief. Ik heb serieus het gevoel dat de kogels naast me in het gras ploffen. Ik heb er niets geen rustig gevoel bij. Ik zwaai hoog met mijn stokken om kenbaar te maken dat ik hier loop. Als ik iemand zie, spreek ik mijn angst uit. ‘Geen zorgen,’ zegt hij. Ik zie de jagers achter schuilwandjes zitten. Na een knal zie ik wat uit een boom vallen. Waarschijnlijk een fazant want die heb ik hier gehoord. Ik draai mijn gezicht ervan af.

De pijn is gelukkig nagenoeg uit mijn been verdwenen dus er is niets meer wat me hindert om een lekker tempo in te zetten.

Tot mijn vreugde zie ik al snel een cafeetje. De cappuccino smaakt heerlijk, ik vind dat het kan twintig kilometers zijn goed te overzien. Misschien komt het relaxte omdat ik morgen een extra dag in Siena blijf want ik krijg bezoek. Een vriend en zijn vrouw zijn op vakantie niet ver van Siena, ze komen naar me toe. Jan ken ik precies tien jaar. Onderweg naar Santiago de Compostela ontmoette ik hem op de grens van België naar Frankrijk. Jan leerde me kaart lezen. Het contact is al die jaren gebleven. Heerlijk dat hij de moeite neemt om me op te zoeken.

Het is vandaag de dag van de kastelen lijkt wel. Kastelen met echte kantelen, althans voor mij zijn dat de echte. Op de manier zoals ik ze vroeger tekende in de tekenles. Ik moet glimlachen als ik naar die kantelen kijk.  Ik zie geen ridders erachter met pijl en boog, geen jonkvrouwen die handenwringend uitkijken naar hun geliefde. Er worden geen zwaarden gegooid en geen brandende pek gegooid over de ridder die de muur probeert te beklimmen. Er groeit gras, onkruid en jawel zelfs een boom op. De torens  worden niet  meer bezocht, dat is wel duidelijk.

De omgeving is al een tijdje vol met huizen, dorpen, opgravingen, boogbruggen, uitgesleten paden, vol met vroeger, vol met de middeleeuwen.  Hier gaat de tijd zo vaak zo ver terug dat het me soms duizelt. Ik heb soms het gevoel dat ik volledig ondergedompeld word in een volledige ander tijdperk.  De wereld die thuis heet lijkt steeds verder van me af te komen staan ondanks het intensieve contact dat ik houd.

Na al die mijmeringen ga ik weer verder. De bomen hebben een ereboog gevormd waar ik onderdoor ga. Maar ik moet alert blijven want juist hier steken de stenen uit. Ik blijf meerdere keren met mijn schoenen erachter hangen. Er komt een lelijk woord over mijn lippen en ik weet het weer. ‘Kijk naar beneden  Veronica’, zeg ik tegen mezelf, ‘kijk waar je je voeten neerzet.’ De grond heeft hier ook een duidelijke rode kleur gekregen. Vergeleken  met gister zie ik weer een heel ander gezicht van Toscane. Weer later gaat het pad de diepte in, als een rodelbaan kronkelt het naar beneden.

Ongeveer halverwege hoor ik van verre al vrolijke stemmen. Vreemd! Volgens de beschrijving zou ik niets tegenkomen zelfs geen waterput. Ik gluur om de hoek van de poort. Wow, wat een gezelligheid. Het lijkt hier gewoon een verzamelplaats voor pelgrims. Veel van de pelgrims die me gepasseerd zijn, zitten hier. Twee mannen runnen deze plaats. Er ligt een scala aan lekkere dingen, je mag alles opeten. Eieren, cake, broodjes, fruit, koek Ze lezen elke wens van je lippen en dat doen ze allemaal met een passie die je een warm gevoel geeft. Voor ik het weet heb ik een beker met café latte voor me en hap ik van een brood met pommodore en kaas. Ik geniet, er wordt gelachen en gekletst. Er staat een pot waar je vrijblijvend iets in kan doen. Ik vind het een goeie donatie waard.

De wandeling blijft gezellig met al die passerende bekenden. Ik loop een tijdje met Carla en haar vriendin op. De laatste kilometers kies ik ervoor weer alleen te gaan. Een paar kilometer voor Siena verlaat ik de route. Ik heb een bed voor twee nachtjes in een hostel. Helaas ben ik te vroeg, de inschrijving is vanaf drie uur maar dan staat de beheerder ook voor me klaar. Ik krijg zelfs een kamer voor mij alleen. Als ik geïnstalleerd ben, stap ik de hete zon weer in, deze keer op sandalen en met een klein tasje. Mijn weekend is begonnen. Ik voel me behoorlijk instabiel zonder rugzak, zonder de schoenen die  mijn voeten steunen en zonder mijn wandelstokken.

In het hartje van Siena sta ik stil: Piazza del Campo. Het licht te schitteren in de namiddagzon. Het wemelt van de toeristen. Grote groepen met een begeleider, gezinnetjes en nu ook ik.

Ik ga bij een tafeltje zitten met een cola en kijk naar alles om me heen. Na een uurtje keer ik terug. Ik eet een pizza bij een van de vele restaurantjes, luister nog even naar de band die speelt achter Porta Camollia en ga dan onder de poort door terug naar mijn kamer. Morgen ben ik er weer.

Terug is er geen reden om vroeg te gaan slapen, ik hoef de wekker niet te zetten op vijf uur. Er is geen reden om alles volgens mijn eigen bedachte structuur klaar te zetten. Ik kan alles gewoon laten slingeren en gaan lezen. Het voelt heel vreemd. Het voelt als spijbelen…