22 juni 2023. Donderdagavond bracht Arie mij naar Amsterdam waar de opstapplaats was voor de BlaBlaCar. Een goedkope manier van reizen en tien keer beter voor het milieu. Relax wachtte ik tussen de andere mensen op het station. Rond zeven uur kwam er een e-mailtje met de details van een andere bus. Hiermee verdween wel mijn gereserveerde plaats. Ik vleide mijn Ac-tion kussen vervolgens op een andere stoel en krulde mezelf er genoeglijk tegen aan. Het eerste half uur vertraging was hiermee een feit. Ik maakte me er niet druk om want ik had ruim anderhalf uur overstap tijd in London. Via Rotterdam en België reed de bus naar London Victoria busstation. Tussen de stops door vielen mijn ogen dicht, niet verwonderlijk want de laatste nachten thuis waren kort en vol onrust. Al slapende wisselde ik zo van landen, Nederland werd België en daarna Frankrijk. Bij Calais werd ik weer wakker, hier zou de bus op de trein gaan. Ik had geen idee wat ik me daarbij moest voorstellen. Mijn paspoort werd bijna duizelig door het tempo waarin ze van land moest verwisselen. Binnen vijf minuten ging ze van Frankrijk nu naar Engeland, hiervoor moesten we de bus uit en weer in. Vervolgens nog een keer de bus uit en weer in. Na de douane reden richting de plek waar de bus op de trein zou gaan, het grote wachten was begonnen. Een uur later reed de bus in een soort tunnel, dubbele deuren voor ons werden zorgvuldig gesloten. Mijn uitzicht veranderde daarna niet meer. Aan het schommelen en aan de druk in mijn oren voelde ik dat ik ergens diep in de zee moest zijn. De bewegingen maakten me slaperig en toen mijn ogen weer open gingen gleden ze over het heuvelachtige groene landschap van Zuid-Engeland in het licht gezet door een vriendelijk zonnetje. Schattige cottages met pronte schoorstenen sierden het landschap. Ik pakte mijn horloge om de tijd te synchroniseren met mijn iPhone. Opeens realiseerde ik me hoe laat het was. Naarstig begon ik te rekenen, mijn overstaptijd was al ruim opgegaan, het was de vraag of ik op tijd in London zou zijn voor mijn volgende bus naar Canterbury. Om drie minuten voor zeven uur arriveerde de bus. Snel trok ik mijn rugzak uit de bagageruimte, onderwijl drukte ik de chauffeur vijf pond in zijn handen. Zijn antwoord: ‘God bless you’,  gonsde door mijn hoofd toen ik hollend door de hal naar de busingang rende. Mijn rugzak, over één  schouder en de tas in mijn hand, waren een obstakel in de overvolle hal. Twee minuten voor zeven uur stond ik voor de ingang. Dicht! Ik zag de bus buiten staan en holde er naar toe. Ik stond letterlijk voor de bus en smeekte om toegelaten te worden. Helaas, ze waren niet gevoelig voor mijn smeekbeden. Oh, wat werd ik boos toen ik de bus voor mijn neus zag wegrijden. Het vooraf geboekte ticket in mijn hand had zijn waarde verloren. Bij de balie gaven ze mij het advies de volgende bus te nemen. Twee uur wachten! Het schema wat ik voor deze dag bedacht had, ook nog lopen naar Dover, leek mij hier te ontglippen. Maar mijn naam is Vronie en opgeven is mijn slechtste kant. In mijn hoofd draaiden mijn hersens al weer volop. Ik keerde het busstation de rug toe en liep naar het treinstation. Daar boekte ik de trein die zorgde dat ik eerder in Canterbury zou arriveren, half tien in plaats van elf uur. Weer helemaal gelukkig zat ik in de stoptrein die door het schattige Engelse landschap zoefde.  Het voelde allemaal zo vertrouwd. Toen broeder Herman nog in Mill-Hill woonde ging ik bijna jaarlijks bij hem op bezoek. De herinneringen ontroerden me, met natte ogen staarde ik door het raam. Broeder Herman leeft niet meer.  Precies op schema stopte de trein in Canterbury. Ik voelde de zon op mijn schouders branden toen ik door de historische straatjes van Canterbury liep. De kathedraal, mijn start van deze ‘via Francigena’, torende als een waker hoog boven de huizen uit.  Ik was nog slechts een paar stappen verwijderd van dit avontuur…