28 augustus 2023. Vannacht werd ik wakker van een flinke onweersbui. Om half zeven sta ik zachtjes op en breng mijn spullen naar de gang daar kan ik mij rustig aankleden en mijn yoghurt eten zonder de anderen te storen. Een van de personeelsleden van het hostel is al aan het werk, ze is het ontbijt aan het klaarmaken voor de gasten die gereserveerd hebben. Ik heb er vanaf gezien want ik kon er pas vanaf acht uur gebruik van maken. Ik kijk even door het raam en zie de regen recht vallen. Na ruim een maand kan de regencape uit de rugzak.  De vrouw, met lang blond haar, loopt heen en weer. Ze ziet me zitten en komt naar me toe. ‘Wil je koffie,’ vraagt ze. Blij kijk ik op. ‘Oh, graag,’ antwoord ik. Als ik klaar ben loop ik naar de ontbijtzaal. Op een blaadje brengt ze een heerlijke café latte en een brioche. Ze geeft me gewoon een compleet ontbijt. Verrast zeg ik: ‘Waar moet ik betalen.’ Ze lacht, schudt nee met haar hoofd en houdt haar vinger voor haar mond.  Wat een geweldige start van de dag.

Buiten is het inmiddels droog. De grote plassen omzeilend loop ik Lucca weer uit door porta Elisa. Wat een verschil met gister. Toen kwam ik door de poort die met zijn uitstraling er alles aan deed om vreemde mensen te weren, je stapte meteen in de tijd van de Romeinen. Nu sta ik meteen voor een stoplicht en kijk tegen het verkeer aan van anno 2023.

Ik kijk eens om me heen links en rechts van me zijn de bergen, de zware, zwarte wolken die daar omheen hangen voorspellen niet veel goeds. Links ziet dreigender uit dan rechts. Lage witte wolken hangen op huishoogte. Ik ga er dwars tussendoor en gok dat ik de buien niet tegenkom.

Als ik een kerk passeer hoor ik een zacht zingen. Ik ga de kerk, die open is, naar binnen. Ik kijk om me heen, waar komt het gezang vandaan?  Opeens zie ik voor in de kerk, naast het altaar, tralies waar licht doorheen schijnt. Daarachter zitten nonnen en zij zorgen voor de serene zuivere  klanken. Ik luister een paar minuten en dan merk ik aan de koster dat hij de kerk wil sluiten.

Als ik een cafeetje zie neem ik nog een kopje cappuccino onder het motto,  misschien is het de laatste voor vandaag.  Tevreden nip ik van het vocht. Er liggen daar kranten en mijn blik valt  op Max Verstappen. Ik sla de krant open en zie in het Italiaans dat hij weer gewonnen heeft. “Weer een record voor de kannibaal” staat er met vette letters. Ik heb eigenlijk geen idee meer wat er speelt in de wereld. Wat is mijn wereldje klein geworden. Er is ook geen ruimte voor in mijn hoofd merk ik, die zit vol met kilometers, slaapplaatsen  zoeken en mensen die ik ontmoet langs het pad. Ik ga van dag tot dag.

Vandaag loop ik door bebouwing, dorpjes rijgen zich aan elkaar vast. Niet ver achter Lucca zie ik een prachtig gebouw met koperen dakbedekking op de torens en op koepels. Hier is kost nog moeite gespaard. Als ik ervoor sta zie ik dat het een klooster is. Een mega grote kerk opgedragen aan Santa Gemma is er een onderdeel van. Ik stap door de deur en kijk recht tegen het  altaar aan. In een glazen kist ligt daar, van glad gepolijst wit marmer, de sculptuur van heilige Gemma te glimmen in het licht. Het altaar is er boven gebouwd. Achter het altaar staat een halve cirkel van licht gekleurd glas. Ik zie slechts de contouren van de nonnen die daar een plaats zoeken, afgezonderd van de gewone mensen.

Het loopt prima vandaag, de temperatuur is een stuk gedaald tot 21 graden en er waait een fris windje. Opeens komen de pelgrims. In het korte stukje van vijftien kilometer dat ik vandaag loop zie ik er zes! Daar zit Rick tussen, een Nederlandse jongen en Fabian die ik gister gesproken heb. Met zijn drieën gaan we verder. Rick babbelt wat af, een leuke jongen met lange benen. Het zorgt dat mijn tempo omhoog gaat. Al kletsende lopen we over industrieterreinen en later weer over landpaden.

Bij Badia staan er hoge hekken rond afgravingen vlak voor een oude kerk. Nieuwsgierig hang ik met mijn handen aan het hek en gluur tussen het gaas door. ‘Misschien graven ze wel oude geraamten op,’ zeg ik tegen Rick. De vorm van de gaten doet me denken aan graven. We hangen nog een tijdje rond bij de afgravingen en gaan verder om de kerk heen. Daar hangt een bord met daarop geschreven: Ostello. ‘Je bent er,’ zegt Fabian. Ik kijk hem aan en zeg:  ‘Nu al?’ Het klopt, hier heb ik een slaapplaats gereserveerd. Ik wist dat het twee kilometer voor Altopascio zou zijn. Het lijkt mij dat het er drie zijn.

Nu heb ik alle tijd om me te verdiepen in de opgravingen, ik vind archeologische werkzaamheden altijd mateloos boeiend. Als ik mijn studies over mocht doen? Ik schrijf me in bij een vrolijke Italiaan, ik ben de enige. Vanavond komt Juliano er nog bij. Ik heb daarom een kamer voor mij alleen, oh da kan ik zo waarderen. Slaapzalen vind ik nog steeds noodzakelijk kwaad, het hoort erbij. Samen eten vind ik wel gezellig, je spreekt met andere pelgrims. De wijn maakt soms dat de stemming uitbundig wordt.

Mijn gastheer biedt me een biertje aan en komt er gezellig bij zitten, hij spreekt uitsluitend Italiaans, Google Translate draait overuren. Bij het biertje, een lekkere van  Sicilië, komt een kom lekkere zoute chips. Een biertje vóór een uur, ik grinnik wat en denk: gelukkig hoef ik vandaag niet meer te lopen. Na het biertje lunch ik mee met de vrijwilligers.

In mijn kamer is het heerlijk rustig, met mijn kleren aan ga ik even liggen en langzaam verdwijn ik voor een uurtje van de wereld.

Nieuwsgierig naar de opgravingen loop ik later naar de werkers. De archeoloog vertelt over zijn werk, wat ze hier vinden, wat ze al hebben gevonden en wat ze verwachten nog te vinden. De oude kerk was vroeger tien meter langer en op die plaats werden veel mensen begraven. De oudste menselijke botten zijn van de elfde -twaalfde eeuw. ‘Ik heb er zeker al tien schedels opgegraven. Aan de hand van een kaart laat hij zien wat hier vroeger heeft gestaan. Van het klooster is alleen nog de waterbron over.

Aan het einde van de dag ga ik naar beneden en schuif aan tafel. Er is heerlijk gekookt, de rode wijn vloeit rijkelijk. Ik word in de watten gelegd…