11 augustus 2023. Mijn gastvrouw gaf me nog een dankbare tip. ‘De ostello waar jij wilt slapen is gesloten, er is er een in Garlasco’, ze overhandigt me een folder. Blij met haar tip bel ik meteen. Geen gehoor. De vrouw probeert het ook voor mij en spreekt het antwoordapparaat in. Ik stuur nog een e-mail met mijn telefoonnummer erin en het verzoek of ze alsjeblieft willen reageren. Er komt geen enkele reactie, niet op mijn e-mail maar ook niet op de ingesproken boodschap. Ik blijf bellen.

Soms is het lastig om een slaapplaats te vinden. Als het niet lukt in de plaats waar je je stop gepland hebt moet er een andere stopplaats gezocht worden. Dat betekent soms dat de ene dag kort is en de andere erg lang.  Onderweg naar Santiago de Compostela reserveerde ik nooit vooraf.  Pas op de dag en in Spanje helemaal niet, daar waren zoveel alberges. Maar de ervaring leert me dat dit veranderd is. Hierdoor heb ik al heel vaak het woordje ‘vol’ moeten horen.  Ik had gehoopt dat het in Italië beter zou zijn. Ik reserveer dus nu voor de volgende dag en soms ook de dag erna.

Het volgende waar ik ook op moet letten is of ik genoeg geld bij me heb. En dan liefst geen briefjes van €100. In veel ostello’s en andere slaapplaatsen kan je alleen contant betalen. Banken vind je alleen in de grotere plaatsen. Het volgende aandachtspuntje is mijn eetvoorraad. Vooraf kijk ik of er winkels in de buurt zijn want anders moet ik soms eten voor twee dagen meesjouwen.  Water gaat altijd maximaal mee ongeacht hoe lang de afstand is. Ik ververs het elke ochtend. 

De grootste zorg zou mijn conditie en mijn voeten moeten zijn. Mijn voeten hebben inmiddels een dikke eeltlaag gekregen op de voetzool. Als ik op blote voeten loop voelt het vreemd, net alsof ik op een dikke laag watten loop. De schoenen zijn naar de vorm van mijn voeten gaan staan. Straks, als ik weer thuis ben, kan ik de eerste weken niet in mijn gewone schoenen, dat weet ik van andere keren. Mijn conditie, ik durf het bijna niet luid te zeggen, is vooruitgegaan. Ik merk dat ik makkelijker veel kilometers achter elkaar kan lopen.

Ik vertrek de laatste dagen eerder want de hitte neemt in de loop van de middag behoorlijk toe. Temperaturen van 36 graden zijn hier al meerdere keren geweest. Het is goed om dan geen grote inspanning meer te moeten leveren. Voor mij is het best wel een dingetje want ik ben absoluut geen ochtendmens, toch ga ik het wel zo doen de komende dagen.

Ik laat de Abbey achter me en niet veel later loop ik weer tussen de rijstvelden, de mais en de aanplant van populieren.  Met de regelmaat van de klok bel ik naar de ostello, ik probeer alle telefoonnummers die vermeld staan.

De muskieten zijn er ook en gaan verder waar ze gister gestopt zijn. Als ik over mijn arm veeg voel ik de bulten. De plaatsen waar ik gekrabt heb zijn rood en geïrriteerd, soms zijn het al wondjes.  Ik snap niet dat mensen hier kunnen wonen. Je kan nooit buiten zitten. Wel zie ik dat de meeste ramen hier horren hebben. Thuis hebben we soms ook wel last van vliegen, maar die zijn  meer  irritant en de muggen hebben we alleen ‘s avonds en niet eens altijd.

Er komt wel wat meer afwisseling in het landschap. Er zijn nu veel stoffige zandpaden in plaats van dijkjes. Om niet te struikelen over boomwortels een uitstekende stenen kijk ik meestal naar beneden. Ik zie de voetafdrukken van mijn voorganger. Wie zouden het zijn, misschien zijn het de afdrukken van het Engelse stelletje. Ik zie ook afdrukken van vogels en andere dieren. Opeens sta ik stil en draai me om en kijk naar het zandpad. Daar staan mijn voetstappen, het bewijs dat ik hier geweest ben.

Ik bel weer naar de ostello, nog steeds geen gehoor. Ik heb geen zin om  nog langer te wachten en  open het boek van Ben en kies een ander verblijf. Vijf minuten later is het geregeld. Voor iets meer heb ik een kleine studio.

Er komt een wielrenner me tegemoet, hij stopt. Mijn ogen gaan over het sportieve figuur in een zwart strak fietspak. Ik kijk in een vriendelijk gezicht, de ogen zijn half verborgen achter een zonnebril, maar de mond lacht sympathiek. Hij wil weten waar ik naar toe ga. ‘Ik loop vandaag naar Garlasco maar wil naar Romer’, is mijn antwoord. Dan komt de vraag waar ik begonnen ben. ‘Canterbury’, antwoord ik. Ik ben inmiddels best trots op mijn prestatie want ik loop al een flink eind in Italië. Ik zie een trek van verbazing en respect over zijn gezicht gaan. Hij slaat en kruis en roept: ‘Van Canterbury?’ Italianen zijn overwegend overtuigd katholiek maar om een kruis te slaan voor mijn wandelprestatie dat is wel heftig. Voor hij weer doorfietst geeft hij mij een hand en wenst me sterkte. Ik kijk nog eens hoofdschuddend om naar het zwarte figuurtje.

De laatste kilometers ga ik stug door, ik zie uit naar mijn studiootje. Als de deur opengaat sta ik voor een stevige man, hij houdt met één hand zijn buldog in gareel. Het is altijd leuk om te zien hoe er geleefd wordt achter de soms nietszeggende gevels. Het huis is klein maar ziet er schoon uit en het staat, in mijn ogen, overvol met meubels.  De man is vol van zijn hond, het is inderdaad een goedmoedig dier.  Ik kijk nog eens naar de man en dan naar de hond en denk aan de uitspraak dat de eigenaar op zijn hond lijkt. Zelfs de stempel voor mijn credential is er een met een afbeelding van zijn hond. Trots maakt hij mij er op attent. Ik krijg een schattig verblijf, zelfs met wasmachine. Aan het plafond hangt een waaier en dat is een heerlijke luxe bij deze warmte.

Terwijl de wasmachine draait sta ik onder de douche en spoel al het zweet weg van vandaag. Opeens realiseer ik me dat het oplaadkabeltje van mijn iPhone ook meedraait. De was en het kabeltje drogen snel in de hete zon.

Ik ga nog één keer de straat op. In de eerste winkel die ik zie vul ik mijn voorraad aan. In een restaurant eet ik een insalada mista en een stuk van een pizza. Daarna vlucht ik weer naar mijn studiootje die een veel aangenamere temperatuur heeft…