23 juli 2023. Als ik uit het raam kijk zie ik alleen maar bergen, Besançon ligt in het dal samen met de rivier de Doubs die zich er doorheen kronkelt . Ze schrikken me af, eerlijk gezegd zie ik er best wel tegen op.  Ik durf ook niet verder te kijken dan de dag waar ik voor sta.

Beneden is er geen ontbijt. Er was toegezegd dat er een buffet zou zijn tussen 6.00 en 10.00uur. Zelfs de receptie is nog gesloten, dus ook geen stempel. Gelukkig had ik gister mijn eetvoorraad weer aangevuld en die kan ik nu

aanspreken.

Het is drie kilometer lopen naar het centrum, deze keer is de wandeling door Besançon een stuk mooier. Het is nog stil in de stad en als je de geparkeerde auto’s wegdenk kan je een indruk krijgen hoe het vroeger geweest moet zijn. Prachtige gebouwen, schitterend beeldhouwwerk, hoge poorten en hoog boven de stad de Citadel. De route begint voor de kathedraal Saint Jean. Ook die is nog gesloten, dus ook geen stempel van de kathedraal. Even sta ik stil. ‘Nu kan ik twee dingen doen’, zeg ik tegen mezelf, ‘ik kan door deze kleine dingetjes die anders gaan als ik gedacht had mijn humeur laten  verpesten maar ik kan die energie ook positief gebruiken.’ Ik besluit dat ik liever kijk naar de dingetjes die me blij maken.

Door de oude straatjes gaat het al snel flink omhoog. De Citadel, die ik te hoog vond om te bezoeken, ligt na een uurtje onder me.  In een rustig tempo ga ik door. Na de straten komen er romantische paadjes tussen struiken  en door het bos. Het is een feest om mijn voeten daar over te laten gaan.  Afgesleten keien vormen samen  het pad, mijn voeten stappen van de een naar de ander als in een dansje. Als het weer wat steiler wordt doet het me denken aan de paden van de Himalaya. Van Suzan,  mijn porter toen, heb ik daar leren lopen. ‘Loop als een schildpad’, zei hij steeds. En daarmee bedoelde hij, loop vooral langzaam, zorg dat je ademhaling rustig blijft, je komt vanzelf boven.  Soms, als het moeizaam gaat, dan zie ik in gedachten de jongens voor me lopen, met zoveel souplesse, zo ontspannen, ongemerkt volg ik dan hun loopwijze. Ze moesten eens weten dat ze op deze wijze af en toe deel uitmaken van mijn wandeling.

Opeens zie ik een bekend lichtgroen shirtje tussen de bomen verschijnen. Rossella en Mario uit Sicilië. Blij begroeten we elkaar en wisselen onze ervaringen uit. Ik mag ze vreselijk graag, Rossella is zo vrolijk. We lopen ieder een andere route en dat betekent dat we weer uit elkaar gaan. Maar mijn gevoel zegt niet voor lang. Ik denk dat ik ze nog wel regelmatig zal zien. Met een grote glimlach ga ik verder van kei naar kei.

In Le Couvre  stop ik voor mijn lunch. Stukjes droge worst, brood met smeerkaas en tomaat , bakje yoghurt, het gaat er allemaal met gemak in. Ik eet veel, bergen voedsel gaan erin. Na een uur heb ik soms al weer honger. Maar ook chocola, pepermuntjes een lekkere eclair, of een ander zoet broodje. Een appel of een perzik zijn lekker fris bij deze warmte. Met chips vul ik mijn zout aan en de cola, Daar ben ik gewoon verslaafd aan geraakt.Helaas, het laatste duurt soms dagen want cafeetjes zie ik hier bijna niet meer.

Sinds een paar dagen komen er  meer aanduidingen. Gele pijlen, net als de caminopijlen in Spanje, alleen is het geel hier wat lichter van kleur. Er staan vaak de letters VF bij, Via Francigena. Ik kijk daar genietend naar, het geeft me een vertrouwd gevoel. Maar ook op andere creatieve wijzen laten mensen zien dat ze aan de route wonen.

Als ik in het bos een bankje zie, ga ik even zitten lezen. Opeens roept iemand heel luid: ‘Betrapt,.’  Het zijn Rossella en Mario, ons pad kruist elkaar weer. Ze moet er zelf luid om lachen. Ze schuiven aan op het bankje. Even later kookt het water in mijn keukentje voor een kopje koffie, gezellig kletsen we verder. Dan sta ik weer op, er moeten nog steeds kilometers gelopen.

De lach is niet meer van mijn gezicht te krijgen.  Ook al krijg ik de laatste kilometers niet cadeau. Langzaam stijg ik naar 564 meter hoogte. Het bospad is hier omzoomd met schouderhoge prachtige witte bloemetjes die heerlijk ruiken, tientallen vlinders fladderen om me heen. Het ziet eruit als een stil sprookje. Er kraakt iets in het bos, toch niet alleen?  Er komt een glimlach op mijn gezicht, een lichtbruin hertje spring van me weg en blijft op een afstandje naar me kijken.

Met een ijskoud biertje in mijn hand rond ik deze wandeldag af. Een dag dichter bij Rome.