9 juli 2023. Ik vertrek op tijd uit het hostel. Met een tevreden gevoel verlaat ik Reims.  Aan alles voel ik dat het goed is zo. Ging ik gister Reims aan de westkant in, loop ik er nu aan de oostkant uit.  Voor iemand als ik die geen gevoel voor richting heeft is hierdoor het beetje wat er wel was volledig verstoord.

Deze kant van Reims maakt een welvarender indruk, nette straten, imposante huizen en een prachtige Marie. Ik loop verder door Cormontreuil, op deze zondagochtend is het een stil dorp. Maar de bakker is open. Ik verwen mezelf met heerlijke broodjes.

Als ik de bebouwing achter me gelaten heb  vind er in de omgeving een drastische  verandering plaats. Er heerst een intense stilte, ik kijk steeds om me heen. ik hoor bijna geen vogels. Ik voel een benauwde luchtdruk. Hoge heuvels liggen voor me, begroeid met bossen. Als ik op de spoorbrug even stil sta kijk ik naar wat voor me ligt. Tegen de heuvels liggen verdeeld vier dorpjes, ik vraag me af welke mijn richting zal worden. Wat ik ook goed kan zien vanaf deze plaats zijn de luchten. Wolken in dreigende kleuren komen over de heuvels. Ik hoop dat het alleen regen is maar de gore kleuren doen me eerder aan onweer denken. Ik voel me er niet prettig bij want ik ben in deze omgeving zo’n beetje het hoogste punt.

Even verder draait een grote gele combine het veld in. De jongens hebben haast, ze wijzen naar de luchten en hopen het graan nog droog binnen te krijgen.

Dwars door de velden loop ik richting een van de dorpen. De eerste lichtflitsen schieten trillend naar de grond. Als ik omkijk zie ik dat hetzelfde achter me gebeurt, een gerommel volgt. Ik versnel mijn stap en hoop dat ik eerder in het dorp ben dan de bui. Daar is vast wel een gelegenheid om te schuilen.

Grote champagnehuizen markeren hier de dorpsgrens, Als ik een klein winkeltje zie dat open is loop ik naar binnen. “Chez Sophie”, staat er op de ramen. Tafeltjes en stoelen maken het multifunctioneel, in een hoekje zie ik wat kruidenierswaren. Het is me al meer opgevallen, winkels verdwijnen maar het wordt creatief weer wat ingevuld, zoals hier. Ze maakt een lekkere cappuccino voor me en samen met een glas cola en een citroentaartje is het goed voor elkaar bij “Chez Sophie”..

Opeens zie ik door het raam dat de omgeving is verdwenen. Regenbuien komen als een witte muur met rasse schreden nader. Dit is menens. Ik open mijn rugzak en begin mijn voorbereidingen te nemen. Regencape over de rugzak en een grote blauwe regencape over alles samen. Ik zie Sophie kijken, ik denk niet dat ze met me wil ruilen.

Achter het dorp gaat mijn pad stevig omhoog de heuvels op. Het weerlichten en het gerommel neem t toe. Gerommel worden echte klappen. Ik geef een zucht van opluchting als ik de boomgrens bereik, ik ben niet langer het hoogste punt. Ik voel me veilig voor het onweer en de regen deert me niet.

Uur na uur loop ik zo door mijn kilometers. Diep in mijn regencape wordt mijn wereldje klein. Stap voor stap ga ik door het heden en het verleden, niet afgeleid door de omgeving. Als ik, een paar uur later, het bos weer uit kom verandert er veel. Aan deze zijde is de temperatuur stukken hoger en het stopt met regenen. Genietend kijk ik naar de lage, lange, groene rijen druivenstokken. Ik ben omgeven door druiven, wat een feest om te zien. De blaadjes glanzen nog van de regen. Bijna kuierend loop ik over de paden die er tussendoor gaan. Mijn tent zou hier toch minstens één nachtje moeten staan. Hoe gaaf moet het wel niet zijn, wakker worden en druiventrossen zien.

Bovenop de heuvel kijk ik over de wijngaarden naar beneden. Ik voel me een koningin die uitkijkt oever haar koninkrijk. Ik kook water voor koffie en met kleine slokjes geniet ik van het bruine vocht. Ik besluit in een opwelling nog wat kilometers te lopen en ik reserveer een slaapplaats in Corné sur Marne. Stap voor stap ga ik naar beneden. De laatste kilometers zijn te hoogmoedig besloten. Mijn voeten protesteren volop, ik heb ze gewoon overschat. Dom Vronie, dit is vragen om blessures.

Ruim zes uur ben ik bij mijn gite. Ik weet niet hoe snel ik mijn schoenen uit moet trekken. Met de binnenzolen recht omhoog staan ze als trouwe wachters bij de ingang.

Voor mijn avondeten trek ik het dorp in, ik koop mijn pizza in een automaat. De camino zit zo weer vol nieuwe ervaringen. Terug in mijn gite is de honger al wat verdwenen. Met moeite werk ik me door de pizza. Plakken ham en kaas, het is me allemaal wat teveel. De helft schuif ik terug in de doos, ik ben voldaan.

Terug bij mijn kamer wil de deur niet van het slot. Het spijt me als ik de eigenaar moet roepen , hij kijkt erg slaperig en heeft een trek van verbazing op zijn gezicht als ik zeg dat de deur niet meer open gaat. In gedachte zit ik al te kijken hoe je de deur het beste eruit kan halen zonder al teveel schade. Na veel wrikken en duwen gaat de deur weer open. Ik weet het zeker, deze deur draai ik niet meer op slot. Straks moet ik morgen alles door het raam naar buiten brengen. Een stoel onder de klink vind ik genoeg veiligheid en al snel zit ik zittend in bed te slapen...