7 september 2023. We hebben alle vijf uitgeslapen, de wekker ging pas om 6 uur. Het is bijna half zeven als ik het schattige straatje uitloop. Al deze stadjes op de heuvels zijn stuk voor stuk pittoresk.

Het werk is gedaan, zo’n gevoel heb ik vandaag. Wat zijn 23 km nog naast al het andere, daarbij voel ik me superfit. Het uitzicht over de vallei is echt groots, keer op keer blijf ik even staan. Als ik het stadje uit ben komt de wind weer tevoorschijn, het geeft een heerlijk fris gevoel in mijn gezicht. Rustig daal ik af wat ik gister omhoog ben gegaan. Dit gaat een stuk makkelijker ook al protesteren mijn tenen wel, die moeten veel opvangen.

In deze omgeving zie ik veel schapen, grote groepen lopen gedisciplineerd bij elkaar over de heuvels. Dat gedisciplineerde verbaasde me maar ik kon geen boer of herder ontdekken. Dicht naast de weg loopt ook een kudde schapen opeens komt er een grimmig blaffende hond op ons af. Deze hond, samen met een andere witte hond die rustig tussen de schapen zit, zijn samen verantwoordelijk voor de kudde. Zij houden de schapen bij elkaar. Ik vind het een knap staaltje training.

Gisteravond kwam er nog een kleurige vogel binnenwaaien. Op zijn hoofd een bonte gedraaide doek waarmee hij zijn haar beschermde. Zijn armen en benen waren wit uitgeslagen en hij liep op slippers. Hij droeg een grote groene rugzak. Spontaan begon hij enthousiast te vertellen over al zijn reizen die hij al gemaakt had en die hij nog ging maken. Hij liet zijn armen en benen zien die wit waren van de zoute baden die hier zijn, waar hij de nacht in had doorgebracht.  Afgelopen november had hij zijn baan opgezegd. Tijdens de laatste rondvraag na een vergadering werd gevraagd of hij nog iets wilde zeggen. Hij zei: ‘Ik ging staan en zei: Fuck you all. Ik stop ermee.’ Ik heb alles verkocht en heb besloten de wereld rond te reizen.’ Hij bleef enthousiast vertellen, hoe hij sliep, waar hij sliep en hoe hij zijn dagen vulde. Gretig at hij met ons mee van de pasta, de kaas en het brood.

Ik loop een tijdje op met Kim en  Alessandro, onze bonte vogel. Zijn donkere ogen glimmen achter zijn brillenglazen. Kim is stil, Alessandro daarentegen kwebbelt maar door. Ik vind het nog steeds ongelooflijk dat hij op slippers de wereld doortrekt. Hij heeft een ijzeren beker in zijn hand en neemt af en toe een slokje via een ijzeren rietje van een kruiden thee. Af en toe stopt hij en filmt de omgeving. Na een uurtje wil ik weer alleen verder en blijf achter. ‘Tot vanavond’, groet ik de anderen.

De kilometers vliegen onder mijn voeten door, het is heerlijk rustig om me heen. Ik merk dat ik afschuwelijk loop te genieten. Kastelen bovenop heuvels zijn in de omgeving niet vreemd. Er lijkt er altijd wel een aan de horizon te zien. Bij een boerderij is er voor de pelgrims een rustplek gecreëerd. Onder een overkapping bij de landbouwmachines staat een koffiezetapparaat en een klein koelkastje met koud water en snacks. Ik neem plaats op een stoel onder een combine. Franka, een Italiaanse pelgrim loopt op dat moment ook daar. Ze neemt staande een kopje koffie en loopt weer door. Op mijn vraag of ze dan niet even wil zitten, schudt ze nee. Franka spreekt echt geen woord van een andere taal, ze onthoud zich daarom ook van iedere communicatie. Jammer want met Google Translate kan je echt wel een gesprek voeren. Maar ik vind dat die stoelen niet voor niets daar staan. De koffie is heerlijk, de stoel zit fantastisch en mijn boek is spannend. Één kopje wordt twee kopjes, waarom niet? Ik heb alle tijd, de wereld is van mij vandaag. Een zakje gepofte rijst met honing gaat er ook slikvingerend in. De boer komt even om de hoek van het huis kijken, hij is blijkbaar niet gewend dat iemand zo lang blijft zitten. Ik lach naar hem en steek mijn duim op als teken dat het goed gaat, hij verdwijnt weer.
Het kan niet anders, ik ga ook weer verder, ik zou hier de hele dag kunnen zitten wat een vredige rust.

Dan komt het grote moment. Ik verlaat Toscane en komt in Lazio. Lazio waar Rome ligt, waar het Sint Pietersplein is, waar over 9 dagen m’n wandeling eindigt.

Ik passeer het huis waar de Italiaanse Galileo Galilei, een beroemde natuurkundige, astronoom, wiskundige en filosoof, ooit van 23 januari tot 10 februari 1638 verbleef omdat “de pest “ aanwezig was in Toscane.als herinnering hangt er een herinneringsplakaat aan de muur. Ik heb ooit een boek over zijn leven gelezen, ik denk zelfs dat die nog in mijn boekenkast staat.

Fit sluit ik me aan einde van de wandeling aan bij de anderen in Acquapendente. Kim is stil, er is niets van onze enthousiaste rozige reus over gebleven. Hij is kortaf en klaagt dat hij vannacht niet heeft geslapen en dat het koud is. We maken ons oprecht zorgen, hij sluit zich van ons af. Op mijn vraag of ik hem kan helpen mompelt hij wat. Als wij het stadje in gaan om wat te drinken en te eten, gaat hij naar bed. In het kleine cafeetje proosten we op een mooie dag. Weer een dag dichter bij Rome…