9 september 2023. Bij het opstaan zijn we stil, ons groepje gaat nu definitief uit elkaar. Voor ze weggaan praten we nog even samen. Sophia vraagt hoe het voelt om zo dichtbij mijn doel te zijn. Jemig, ik krijg meteen al een brok in mijn keel. Met glazige ogen zeg ik: ‘De laatste herinneringen neem je meestal het eerst mee. Al die anderen dagen die ik beleefd heb moet ik nog uitpakken, dat kan ik niet in één keer, dat kost tijd. Samen maakten wij prachtige herinneringen, die blijven voor altijd in mijn hart.’ Daarna knuffel ik Nikki en Sophia en kijk toe hoe ze uit mijn leven lopen.

Als ik even later buiten kom haal ik diep adem en bij het eerste cafeetje die ik zie stop  eerst voor een cappuccino. Daarna heb ik moed genoeg om het achter me te laten. Als ik even later door de olijftuinen loop voel ik hoe de emoties toch nog in mijn keel zitten.

Ik staar een tijdje over het meer van Bolsena wat aan mijn linkerhand nog met me meegaat en denk aan de gezellige uurtjes die we samen daar hadden. Hoger op de vlakten zorgt de wind dat de muizenissen uit mijn hoofd gaan. Ik loop weer schaamteloos te genieten van de prachtige omgeving.

Ik zie een oude caravan staan achter het hekwerk, vanuit deze caravan heb je een weergaloos uitzicht op het meer. Hoe mooi moet het zijn om daar elke dag de zon in zien onder te gaan. Of gewoon starend over het meer. Mia en Carlos komen net aanlopen en kijken naar dezelfde caravan. ‘Een stukje land en een caravan,’ zegt Carlos tegen Mia, ‘kijk er goed naar meer hebben we niet nodig.’

Het pad is precies zoals ik ze graag zie. Ik ga omhoog en omlaag. Ik stap van kei naar kei. Ik stap over droge beddingen waar straks weer het water doorstroomt,  dat zal ik niet meer meemaken. Bij een waterval hou ik een  pauze. Ik open mijn  rugzak en pak wat eten en installeer me. Op het ruisen van het vallende water na is het hier stil. Al snel raak ik verdiept in mijn boek. Af en toe kijk ik op, mijn ogen gaan over de bomen en de struiken. Ik ben hier helemaal alleen. Ook al zijn er de laatste tijd veel meer pelgrims, er zijn nog steeds dagen dat ik overdag niemand tegenkom.  Verderop zijn de paden weer helemaal overgroeid met bomen. Diepe, holle paden ze geven me het gevoel van een tunnel.

Als ik aan het einde van de route de grote toegangspoort van Montefiascone nader, zie ik iemand naar me zwaaien. Het is Fabian die mijn aandacht trekt. Hij is al een tijdje binnen. We gaan in de schaduw op een rand van de poort zitten, vanaf deze plaats heb ik een prachtig uitzicht op alles wat naar binnen rijdt.

Kort daarna meld ik me bij het monasterio. De zuster die me inschrijft gaat me voor, als een grote witte vogel fladdert ze voor me uit door de gangen van het monasterio. Ze is hartelijk en maakt het bed voor me op waar ik bij ben. Als ik haar zie worstelen met de sloop help ik mee. Voor ze wegloopt krijg ik een stevige knuffel van haar, wat een lieverd. Met een brede glimlach val ik op het bed neer. Ik heb een eigen kamer en een eigen douche met wc, wat een heerlijke luxe na dagen van alles delen.

Met Fabian heb ik afgesproken dat we om vijf uur wat gaan drinken in de stad. Montefiascone is een flinke stad met prachtige gebouwen en veel gezellige pleintjes. Samen lopen we een rondje door de stad voor we op een terras neerstrijken. Ik bestel koffie en kijk naar de mensen die hier rond flaneren in de hete zon. Van verre zie ik haar al komen, Alba. Alba sliep vannacht in dezelfde ostello, een mooie hartelijke Italiaanse. Ze schuift bij ons aan. Even later komt er ook een Duits echtpaar  bij ons zitten. Het onderwerp komt op de wijn. Als ik de woorden “Est Est Est” hoor dringt het nog niet tot me door. Tot het me uitgelegd word. De witte wijn is de specialiteit van de  streek en die heet Est Est Est. De koffie wordt ingewisseld voor de wijn want die moet echt geproefd worden. Ik neem een klein slokje uit het grote glas, de koele wijn glijdt  soepeltjes naar binnen. Langzaam komen mijn smaakpapillen tot leven, Er ontstaat een waar levendig genot in mijn mond.

Om zeven uur staat het eten bij de zusters op tafel. In een hoog tempo wisselen ze van gerechten. Ik krijg nauwelijks de tijd om rustig te eten. Deze hele gang van zaken komt me zo bekend voor. Jaren zijn we naar London afgereisd, op bezoek bij broeder Herman in het St. Joseph college in Mill-Hill. Het tempo wat daar gehanteerd werd heeft me steeds weer verbaasd. Voor ik daar aan mijn  bord  begonnen was, waren de eerste al klaar met eten. Hier gaat het niet veel anders, de zuster trekt nog net niet het bord onder mijn neus  vandaan. Het tweede gerecht is een reuze gehaktbal  met groenten, ik krijg het bijna niet weg. Maar er staat ook een heerlijke witte wijn op tafel en die gaat gelukkig er veel beter in dan de  gehaktbal. De zuster die ons bedient is als de gehaktbal. Stevig en flink. Op haar degelijke sandalen met dikke witte sokken bedient ze ons. Met een stevige klap zet ze de schalen op tafel. Door haar grote brillenglazen kijkt ze nauwlettend toe of iedereen wel genoeg 

Naar het eten ga ik met Fabian nog de stad in. We willen graag de Terro del Pellegrino op. Het uitzicht vandaar moet geweldig zijn, zeker nu de zon al flink zakt. De toren sluit om acht uur en het monasterio om negen uur, we hebben dus nog even de tijd. In een stevig tempo en wat lacherig door de wijn lopen we zo snel mogelijk de trappen op.

Aankomend bij de Torro verdwijnt het lacherige in een keer. Sprakeloos kijk ik om me heen. De horizon is verandert in een bloedrood spektakel met daarboven een lichte streep die langzaam via een gele gloed  overgaat naar de donkerblauwe nacht. Het meer ligt als  een glimmende glazen schijf onder me.  Het is gewoon magisch.

We nemen plaats op de muur en praten zachtjes over onze  levens terwijl onze ogen steeds over de verten gaan. De atmosfeer omhult ons als een kwetsbaar kristallen glas waar alleen wij in zijn. Tere onderwerpen vinden hun weg naar buiten. We delen de kwetsbare en emotionele momenten van onze camino. Ik probeer een woord te vinden voor het magische waar we midden in zitten maar kom niet verder als magisch. Tot er iets boven komt drijven en ik weet dat dit woord alles  omschrijft wat ik hier voel en zie. Sodade… Een woord wat je niet letterlijk kan vertalen. Sodade waar de Kaapverdische zangeres Cesária Evora zo mooi over kan zingen. Sodade het onvertaalbare gevoel, een mengeling van  sterke gevoelens als heimwee, weemoed en verlies.

In het kristallen glas komt een flinke barst als er opeens twee beveiligers opduiken uit het donker en zeggen dat we onze plaats moeten verlaten omdat ze willen sluiten. Een bruusk einde. Met het mooie gevoel nog in me gaan we in het donker voorzichtig de treden weer af.

Beneden in de stad is er nog precies tijd voor een gelato. Ik houd de tijd bij op mijn horloge want om negen uur precies sluit de poort. Lachend hollen we daarna richting het monasterio. Onze snelle voetstappen weerkaatsen hol tussen de huizen. Vijf minuten voor negen uur melden we ons bij de poort.

Als kleine kinderen lopen we nog steeds lachend door de gangen naar onze kamers. Terug in de rust van mijn kamer denk ik met een glimlach aan het prachtige schouwspel van de natuur 

Sodade…