28 juni 2023. Om 6.30 hoor ik de klok luiden van de kerk. Snel stap ik uit bed, trek mijn kleren aan en ga naar buiten. Volgens het tijdschema op mijn tafeltje zijn  de Lauden om 7.00 uur, ik wil niet te laat komen. Helaas de deur van de kerk is nog dicht, ik hoor ook geen zusters zingen.

Terug in mijn kamer stop ik alles in mijn rugzak en ga naar beneden voor het ontbijt. Ik kan pakken wat ik wil, de koffie kan opgewarmd in de magnetron. Één  voor één  vertrekken de andere pelgrims, vrijwel zeker komen we elkaar weer tegen. Om half 8 loop ik buiten. Het is een stuk frisser als gister en het is bewolkt, ik twijfel  of ik mijn fleecevest aan zal doen. Ik ben er blij mee want dit is heerlijk wandelweer.

Er gaan veel wegen naar Rome, in dit geval ook letterlijk. De Engelstalige app; de Via Francigena, is anders als de Nederlandse boeken van Ben Theunissen, ik heb die gedownload op mijn telefoon. Ze hebben beide verschillende etappeafstanden en de route is meestal niet gelijk. De Engelstalige app gaat bijna helemaal door velden, bossen en over landbouwpaden, prachtige natuur, geen verkeer en ook geen contact met mensen. De paden van Ben gaan veel over asfalt en door de dorpjes. Dan heb je nog de Gr 145 die je kan volgen. Welke aanwijzingen, langs de weg, horen bij welke route? Een belangrijk puntje.

Ik gebruik beide routes, tot nu toe. door elkaar. Zo ben ik gestart met de route van Ben Theunissen. De dorpjes rijgen zich aan elkaar op de heuvels. Achter Le Petit Bois staan de restanten van een toren. Ik vraag aan een vrouw met een hond wat voor gebouw het is. ‘Het zijn de restanten van een kasteel’, zegt de vrouw. We babbelen wat over  het kasteel en over de Via Francigena. Opeens vraagt ze: ‘,Moet je misschien naar het toilet?’ Zo’n vreemde vraag heb ik nog nooit gehad. Zal ik doen alsof? Misschien vind ze het gewoon leuk als ik bij haar binnen kom. Wat de vrouw niet weet is dat ik nog geen 100 meter terug achter de bosjes heb gezeten. Ze herhaalt haar vraag.  Dan zeg ik toch eerlijk dat ik ook aandrang heb. We nemen afscheid en ik vervolg mijn weg naar Inghem.

In Estrée-Blance stap ik een brasserie binnen, ik besluit alvast wat te eten zodat ik vanavond in de gîte volstaan kan met brood. Ik kies het dagmenu met cola. Er komt al snel een heerlijk uitziende lasagne met salade.  Ik eet eerst de salade en begin dan aan de lasagne. Het is natuurlijk niet vers klaargemaakt, dat kan niet zo snel. Ik eet het bakje keurig leeg.

Ik ben nog niet lang onderweg als mijn maag gaat opspelen,  zure oprispingen en een vol gevoel. Natuurlijk zat het gerecht val met ingrediënten die ik thuis nooit meer eet. Het was zout,  veel gesmolten kaas en een drabberige gehaktsaus. Ik ga een tijdje langs de weg op de grond liggen en drink veel water. De klacht verdwijnt gelukkig.

De vorige keer toen ik door Frankrijk liep, zag alles geel van de mosterdzaadbloem. Het is grappig om nu te zien  hoe het zich ontwikkelt heeft. Aan de plant hangen een soort minipeultjes. Ik maak er een open en zie de mosterdzaadjes erin zitten.

De tweede helft van de wandeling kies ik voor de app. Ik loop de hele middag over landbouw en bospaadjes. De kilometers gaan stroef, er zijn er 32 te lopen. Ik voel me ook moe. Als ik de deur van een mooi oud kerkje zie openstaan,ga ik naar binnen. Ik betrap mezelf erop dat mijn ogen dichtvallen. Ik ben te moe om de kaars,  die ik gekocht heb, aan te steken. Mijn intenties, een lichtje voor wie het nodig heeft, blijft voor mij gelijk, 

Na een lange dag zwoegen kom ik om  kwart over zes bij mijn pelgrimsverblijf. Verrukt kijk ik rond, ik ben in een oude boerderij, met een grote binnenplaats. Alles hangt nog vol met de oude spullen. Ik ben er alleen, ik mis de gezelligheid van gister. Ik kruip vroeg in bed en ga voor het eerst lezen op mijn iPad. Morgen is de afstand korter, kan ik heerlijk relaxen onderweg.