5 juli 2023. Het was slecht weer vannacht, de regen kletterde op het dakraam. Voor vandaag is er 83% regen voorspeld.

Ik eet mijn brood in de keuken samen met een kopje senseo koffie. In de koelkast vind ik jam, voorzichtig lepel ik om het witte puntje heen, ik heb geen behoefte aan verstoorde maag of darmfuncties. Ik plak mijn nieuwe blaar af met tape en stap in mijn schoenen.

Het is droog als ik de deur van de kerk achter mij dichttrek, onderweg naar Laon. Het wordt een stevig dagje, 31,7 km volgens de beschrijving van Ben. Naast het brood smacht ik naar fruit en andere frisse dingen. Maar alle winkels in Tergnier zijn nog gesloten. Ik ga er niet op wachten en hoop met heel mijn hart dat ik een winkel tegenkom die wel open is. Ik daal weer af naar het jaagpad maar nu van een ander kanaal en gelukkig slechts drie kilometer. Ik heb me voorgenomen mezelf niet meer zo op te jagen. Ik pas mijn tempo drastisch aan. Stap voor stap kom je vanzelf  in Rome.

Ik geef een kreetje van vreugde als ik, na die drie kilometer, een Lidl zie. Wat een feest, ik waan me even thuis. In de winkel kies ik zorgvuldig mijn fruit, een lasagne maaltijd, tuctuc koekjes en vier toetjes. Zittend op de stoep, met mijn rug tegen de winkel, eet ik meteen een toetje en ik hap in een heerlijke rode appel. Het sap loopt van mijn kin, met mijn hand veeg ik het weg.

Voldaan ga ik in het trage schema weer verder, elke bank lijkt me wel te roepen: stop kom op mij zitten. Ik wil wel vaak pauzeren maar elke bank is nu wel wat erg veel.

De route gaat door het bos, ik moet diep bukken voor de takken. Ik geniet van de rustige koele sfeer in het bos. Ik passeer een meer, bijna eng stil ligt het daar tussen de bomen. Het enige leven komt van een blauwe reiger die klapwiekend opstijgt en hiermee de stilte even verstoord. In de middag komen de voorspelde buien. Ik dek mijn rugzak af met een hoes en hou mijn regenhoed bij de hand. Tussendoor, zeker als de zon schijnt, is het benauwd. Opeens zie ik een steentje wegspringen. Ik buk en zie dat het een steentje een minikikkertje is. Bang voor mij blijft hij stil zitten.

Ik draai het bos weer in. Ontspannen volg ik het pad. Mijn gedachten fladderen heen en weer, ben ik daardoor wat onoplettend? Opeens verandert het karakter van het pad. Diepe geulen, waar bij hevige regenbuien het water door naar beneden gutst, bepalen het pad. Ik moet over afgebroken takken en omgevallen bomen klimmen. Er dringt nog niets tot me door en ik blijf het pad volgen. Als ik stil sta kijk ik peinzend om me heen, de sfeer is opeens heel anders. Ik pak mijn GPS erbij, het schijnt toch echt wel goed te zijn. Dieper ga ik het bos in, waarvan ik denk dat het een pad is stijgt het nu ook  flink. Als ik voor een dikke muur van kreupelhout kom te staan en er niets is wat nog een pad lijkt weet ik dat ik hopeloos verdwaald ben. Ik onderdruk de paniek die ik voel opkomen en pak weer het GPS systeem op mijn telefoon. Ik hoop met heel mijn hart dat het goed werkt ook al ben ik diep in het bos, dit is namelijk mijn enige kans om eruit te komen.  Ik zie dat er in mijn nabijheid een akker moet zijn en waar een akker is daar zijn mensen. Hardnekkig blijf ik nu de pijl van de GPS volgen. Overal zie ik omgewoelde aarde van wilde zwijnen, ik vrees de zwijnen nu minder als het bos. Mijn wandelstokken zijn meer als ooit onmisbaar, ze verhoeden dat ik val en struikel. Mijn rugzak is een waar obstakel hij blijft steeds achter de takken hangen. Ik durf er niet aan te denken dat het fout kan gaan. Tussen de takken en het bladerdak door kijk ik of het al lichter wordt.

Ik moet iets stevig weg slikken als ik een akker vol met suikerbieten zie, ik ben bij de rand van het bos. Er is alleen nog één barrière te nemen. Een metersbrede en metershoge muur van brandnetels en bramen, die van gister waren er heilig bij. Hier kan ik niet door ook niet met al mijn kleren aan. Ik blijf de barrière volgen in de hoop snel een dunne strook te zien waar ik wél door kan.

Opeens zie ik het echte pad door de bomen. Opgelucht wrijf ik over mijn ogen, een einde van een nachtmerrie. Snel volg ik nu het pad en laat het bos achter me. Als ik omkijk zie ik op een bord dat ik op een militair terrein was beland.

Vrij snel komt Laon in zicht, van verre zie ik de kathedraal de Notre-Dame  op een getuigenberg liggen.  De vier torens steken hoog de lucht is. De kathedraal is gebouwd tussen 1155 en 1235. Ik sta even stil om dit staaltje van katholieke bouwkunst te bewonderen. Gelijk maak ik me zorgen over de hoogte, wordt dat ook mijn klimwerk? Zoals altijd is iets wat dichtbij lijkt, uiteindelijk verder dan gedacht. Het bereiken van laon kost me meer tijd dan ik wil. Ik heb een slaapplaats geboekt bij Madame Marie-Francoise. Het adres lokt me, nog slechts een paar kilometer en de schoenen kunnen uit.

Of ik het wel of niet leuk vind het pad stijgt en behoorlijk. Krom en met de rugzak als een bult op mijn rug ga ik als een oude vrouw naar boven, de Himalaya’s waren er niets bij. Boven beland ik in een prachtige historische maar toch ook een moderne omgeving. Terrasjes en auto’s gaan door de smalle straten die op verschillende levels om me heen gaan. Een fascinerend gezicht, ik kijk mijn ogen uit. Maar meer nog zijn mijn ogen gericht op de straatborden, want ik moet toch echt heel dicht bij mijn slaapverblijf zijn. De wirwar van straatjes maken het niet eenvoudiger. Ik vraag het aan een man, ik vraag het aan een vrouw, steeds weer wordt ik een andere kant op gestuurd. Eindelijk bedenk ik dat ik mijn GPS systeem hier óók kan gebruiken. Ik type snel het adres  in en zie tot mijn ontsteltenis dat ik helemaal fout zit. Ik moet dit stadje op de heuvel verlaten en moet naar een voorstadje van Laon. Twee kilometer zegt het systeem, onverbiddelijk!

Zo snel als mijn vermoeide voeten het toelaten volg ik de aanwijzingen. Keer op keer foeter ik in mezelf, waarom heb ik dit niet eerder gedaan? Het had me een uur zoeken bespaart. Als er een SMSje van Marie-Francoise komt of ik verdwaald ben, kan ik zeggen dat ik inderdaad verdwaald was maar nu nog slechts 800 meter verwijderd ben. Toch raakt ik weer in de war en aarzel welk pad mijn GPS bedoelt. Ik vraag het aan een jongen. Die beaamt dat het pad wat naar benden gaat inderdaad de straat is.’ Bon courage’, roept hij me na. ik kijk wat vervreemd, waarom ‘bon courage’?  Ten meter later weet ik wat hij bedoelt. Als een geit ga ik de klim aan naar beneden. Zonder mijn stokken was ik rechtstreeks naar beneden gegleden. Weer raap ik al mijn kracht bij elkaar en hoop elke meter dat er een einde komt aan  deze marteling.

Eindelijk! Bij het eerste huis met nummer acht bel ik aan. Een man doet open en meteen weet ik dat het niet het goede adres is. Ik sla mijn hand voor mijn gezicht en ik zeg in het Nederlands: ‘ik zie het al, ik ben fout.’

Maar de man s niet voor één gat te vangen, hij loopt met me mee. Honderd meter verder staan we weer voor een nummer acht en daar woont Marie-Francoise. Bezorgde ogen kijken me aan. Ik wil nog maar één ding, schoenen uit en de rugzak af. Zonder iets te zeggen worden een  stel rode slofjes heel lief naar mij toegeschoven.

‘Wat wil je eerst’,  zegt ze, ‘eten of douchen.’ Ik zak aan tafel neer een heerlijke etensgeur komt in mijn neus, glas na glas water gooi ik bijna door mijn keel. Eindelijk is er een einde gekomen aan deze dag en mag ik me koesteren aan de lieve zorgen van deze vrouw.

We hebben een echte klik, met mijn zweetkleren nog aan praten we nog heel erg lang. Tot ik besluit dat ik nu eindelijke wil douchen. Niet veel later kruip ik onder het zachte dekbed en val als een blok in slaap. Voor mijn ogen dichtvallen zie ik nog dat ik ruim veertig kilometer heb gelopen…