6 september 2023.  Zes uur exact sta ik buiten, het is nog donker maar het zal snel licht worden. De temperatuur is heerlijk fris, voor Italiaanse begrippen koud. Een groepje van vijf gaat in één keer naar Radicofoni, de anderen doen de afstanden in tweeën. Voor mij was het meteen duidelijk dat ik het traject in één keer zou doen. Ik ga nu zelf mijn eigen ervaringen toevoegen aan de verhalen van anderen. Hoe en hoe laat zal ik aan het einde van de dag arriveren in Radicofani? Ik ben nieuwsgierig naar wat ik zal vinden, nieuwsgierig of de duistere berichten terecht zijn. De afstand van 32 km is het probleem niet, het is de combinatie met stijgen naar 814 meter hoogte.  Ik maak nog wat foto’s en stuur een berichtje naar huis dat ik onderweg ben.

Ik zet de eerste stap naar deze uitdaging, gretig om het mee te maken. Het stijgen begint bijna meteen  in een rustig tempo. In het halfdonker zie ik nog wat beelden staan van Emanuelse Gisnnelli, ze staan echt overal hier in de stad uitsluitend mannenfiguren.

Het is windstil er is niets over van de stevige wind die gister me soms van het pad afwaaide. Bij een groot ijzeren kruis, liggen stenen, opgestapeld door passerende pelgrims in een piramide achtige vorm, ik leg er eentje bovenop en maak hiermee de stapel een beetje hoger.

Als snel gaat het verder langzaam omhoog afwisselend door een bosachtige omgeving. Het voordeel hiervan is dat je geen idee hebt waar je loopt en dus ook niet kan zien hoe steil de helling voor je is, ik voel het aan mijn benen en dat vind ik genoeg.

Het pad slingert dwars door de Val d’Orcia een uitgestrekt dal vol met heuvels. De zon schijnt op een dorpje, hoog op een heuvel, een fort steekt er hoog boven uit.  Langzaam gaan de kilometers onder mijn voeten door. Er zijn dagen dat ze heel vlot gaan, vandaag ligt het tempo beduidend lager. Keer op,keer houd ik mezelf voor dat ik de tijd moet nemen om de afstand en de stijging te doen. Keer op keer zeg ik tegen mezelf: ‘Elke stap is er één  elke stap brengt me  dichter naar het einddoel vandaag.’  Ik vraag me ook af: ‘Zijn het niet de verhalen die het eindelijk zwaar maken? Zit dit hele gebeuren niet gewoon tussen mijn oren?

Al peinzend loop ik langzaam verder tot ik voor een brug sta die afgesloten is. Ik kijk nog eens goed om te zien of ik er misschien toch niet over kan. Maar het hekwerk is met twee dikke hangsloten verankerd. Het hek is pelgrimproof, er zit me niets anders op dan om te lopen. En zo komen er nog een paar kilometers bij.

Op 450 meter hou ik mijn eerste pauze, ik heb inmiddels 8 kilometer gelopen, de kop is eraf. Tot nu toe is het goed te doen.Ik eet ik uit mijn eetzak en drink water. Om er geen haastige pauze van te maken ga ik wat lezen in mijn boek. Hoger komt de wind weer terug, de anderen mopperen erop maar ik vind het heerlijk. Naast het lopen en klimmen een element erbij maar voor mij een vertrouwde, een wind net als thuis.

Bij een grote picknickplaats hou ik mijn lunchpauze. Al snel zie ik Fabian en Kim aankomen. Ik zwaai naar ze en roep ze. Even later zitten we gezellig met zijn drieën aan de tuintafel. Opeen begint Kim uit het niets te vertellen over zijn ervaring tijdens de camino Frances jaren terug. Ik zie hoe zijn ogen terug gaan naar die tijd als hij vertelt hoe hij in één keer als een bliksemslag verliefd werd op een prachtig mooie, roodharig Duits meisjes. Zij liep de camino niet, ze logeerde in het dorp met haar vader. Hij kijkt ons niet aan als hij vertelt dat hij elke avond, als hij zijn dagafstand had gelopen, weer terug ging naar die plaats om haar te ontmoeten. ‘Ik ben nog nooit zo verliefd geweest, ‘ zegt hij. ‘Ik heb mijn camino niet afgemaakt en ben met haar meegegaan naar Duitsland. Onze relatie duurde niet lang, er kwam een einde aan na een heftige discussie. In Denemarken zijn we gewend om mannen en vrouwen gescheiden te houden, we kleden ons niet uit bij elkaar. Maar in Duitsland zijn ze gewend om naakt te lopen, zijn ze niet zo preuts als bij ons. Op een strand  stond ik naakt en voelde me zo ongemakkelijk. Ik vroeg mijn vriendin me niet zo alleen te laten en toch liet ze me achter voor vijf a acht minuten. Toen ze terugkwam vroeg ik haar: ‘Weet je nog wat ik je gevraagd heb? En  begon een discussie en die kreeg een heftig vervolg en hier eindigde  mijn relatie met haar,’ vervolgt hij. ‘Ik ben nog nooit zo verliefd geweest, het was de mooiste van mijn leven.’ Ik kijk even opzij naar onze rozige, potige pelgrims, ik zie zijn ogen stralen en een lach op zijn mond. Glimlachend herhaalt hij: ‘ Ik ben nog nooit zo verliefd geweest.’

Na de lunchpauze gaat de stijging onveranderd  verder, de kuiten staan af en toe flink strak. Mijn tempo daalt en ik stop regelmatig. ‘Neem de tijd Vronie,’. zeg ik steeds tegen mezelf. Dat is mijn grootste valkuil, te snel willen, te ongeduldig, een einde aan deze dag willen maken.

De energie begint te verminderen. De laatste vijf kilometer zijn echt pittig. 500 meter wordt 600 meter wordt 700 meter. ‘Nog even,’ hou ik mezelf voor. Hoog boven me staat een groot fort, ik kijk er nog een naar en denk aan de kilometers die ik nog moet doen. Nee, daar hoef ik gelukkig niet naar toe.

Eindelijk komt het plaatsnaambord in zicht, ik ben er. Het dorpje staat op een heuvel van 814 meter hoogte. In het dorp gaat het nóg verder omhoog tot ik Kim zie zitten. ‘De deur is los, je bent er,’ zegt hij en wijst de richting aan. De anderen staan boven aan de trap te wachten. ‘Je bent er, bravo,’ is hun welkom. Ik zak op een stoel neer. Ik voel nu pas dat al mijn energie op is. Na tien uur kunnen mijn schoenen eindelijk uit. Deze dag is achter de rug het dringt nog nauwelijks tot me door. In de douche keert mijn energie terug. Terwijl ik mezelf afdroog denk ik: ik heb niet één kopje koffie gehad en ook geen cola vandaag gedronken. We gaan samen het stadje in om wat boodschappen te doen en om te proosten op deze dag. De ijskoude cola glijdt door mijn keel, hij was nog nooit zo lekker. Terug in onze ostello koken we de pasta. We zijn allemaal moe. Direct  na het etengaat het lichtje bij iedereen uit. Om negen uur is het stil…