22 augustus 2023. Vandaag loop ik via het boek van Ben, een route door dorpjes en daarna een lichte stijging tot 200 meter. Vierentwintig kilometer naar Aulla.

Ik heb ook een oplossing gevonden voor mijn slechte eetlust. Yoghurt! Om zes uur steek ik de eerste lepel in een halve liter yoghurt met vanillesmaak. Heerlijk. Lepel voor lepel glijdt erin en elke lepel vind ik lekker. in mijn rugzak gaan nu ook steeds kleine verpakkingen mee.

Tania en Matheo zijn al weg en volgen hun eigen route maar we slapen vanavond in dezelfde ostello in Aulla. Voldaan stap ik op straat en ga met de route in mijn hand de brug  over in Pontremoli, ik bekijk nog eens de mensgrote afbeeldingen van heiligen die de brug markeren. Aan de rechterkant van de rivier de Magra ligt het begin.

Ik valt me mee dat ik geen spierpijn in mijn benen heb ook mijn knieën voelen soepel. Maar mijn voeten protesteren ze hadden nog wel wat rust gewild. Zonder er druk op te zetten, ga ik toch rustig door.

Het eerste stukje langs de sp31 is onrustig, veel auto’s maar daarna wordt het beter. Nog veel beter wordt het als het eerste cafeetje zich aandient. Ik ben helemaal in de wolken, natuurlijk is lopen in de natuur magisch maar voor mij ligt er ook veel magie op straat. Ik kan intens genieten van de leuke eigenaardigheidjes van mensen, of juist het gewone dagelijkse leven. Ik hou ervan als de mannen met elkaar praten, ik versta ze niet maar de mimiek, dat wat ze uitdrukken met hun hele lichaam vind ik geweldig. Als ik een vrouw zie, met lagen make-up-up, dik gestifte lippen of wangen met fillers dan zou ik wel achter die huid willen kruipen om te achterhalen wat ze denkt en doet. Vrijwel zeker dat ik er een onzeker persoon achter vind. Mensen zijn stuk voor stuk zo bijzonder. Steden zijn dan vaak weer overvol maar het zijn de dorpjes, de cafeetjes waar dit allemaal veel beter tot z’n recht komt.

Rond negen uur begint het. Dan komt het eerste zweet uit mijn huid, dan glimmen mijn armen. Niet veel later komen er druppels naast mijn ooghoeken, die veeg ik weg want het zoute vocht brandt in mijn ogen. Het duurt niet lang eer alles nat is. Mijn kleren, mijn ondergoed maar ook mijn rugzak.

Die rugzak is een vies, smerig ding geworden. Hij heeft het zwaar, ik zie hem slijten en ik vrees dat dit zijn laatste, lange tocht is. De schouderbanden zijn elke dag drijfnat. Ze zuigen al het zweet op van mijn rug vermengd met de zonnebrand die ik er elke dag opsmeer. De geur is echt walgelijk. Maar de geur die ik afscheid is gewoon echt erg. Sinds ik zo overmatig water verlies via mijn huid doet het me denken aan iemand die teveel alcohol gedronken heeft of een diabeet met een dreigende hypo-hyper.

Ik heb gister in de winkel een stuk heerlijk ruikende zeep gekocht. Ik was er mijn kleren mee, mijn haar en mijn lichaam. De geur is eigenlijk meteen weg. Boven in mijn rugzak zit een pakje vochtige doekjes ze ruiken heerlijke naar kamille en aloë verra. Elke keer als ik de rits open, ruik ik die heerlijk geur.

De route loopt relaxed langs de Magra, soms zie ik hem, soms niet. Ik geniet van mijn pauzes op een bankje samen met mijn boek. In alles is het een gemoedelijk dag en daar was ik aan toe. De kilometers gaan vlot onder mijn voeten door. De lichte klim naar 200meter door het gehuchtje Lusuolo is net mooi. Lusuolo is weer zo’n plaats waar de tijd heeft stilgestaan. Slechts een straat met aan weerskanten een poort.

Het is ruim 35 graden als ik de ostello in vlucht. Ik ben de eerste en nog nooit zo vroeg geweest. Ik kies een van de knal oranje stapelbedden uit. Katoenen lakens en een echte handdoek, wat een feest. Ik geniet in de douche in alle rust van mijn privé waterval.

Ostello”s reserveren per telefoon is voor mij een lastig dingetje. Als ze mij  niet begrijpen verbreken ze soms de verbinding en dan moet ik weer overnieuw beginnen. Daarom vraag ik aan Matheo, want hij is een echte Italiaan: ‘Wil jij voor mij de vraag opschrijven.’ In zijn duidelijk handschrift schrijft hij het voor me op. Daarna oefen ik de uitspraak onder zijn strenge maar lachende gezicht. Ik heb de prosecco bij ons avondeten verdiend. De alcohol hakt er flink in en zorgt dat we giechelen en lachen om niets. Morgen zien we wel weer.

Ik ben weer een dag dichter bij Rome.